Küllenmiş Duygular | Abdulkadir Karaman

KÜLLENMİŞ DUYGULAR

Kapanmaz yaraları sabırla kurutmuştum

Kazımıştım kalbimden, adını unutmuştum

Yaşıyordum, kendime göre bir yol tutmuştum

Bir gün rüyama girdi, gözleri dolu baktı

Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı

Depreşmiş özlemiyle üzerime yürüdü

Ürperdim, sevgisiyle benliğimi bürüdü

Yalvardım, yapma diye, tuttu yerde sürüdü

Gözlerimden çığ gibi yaşlar içime aktı

Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı

O an ıssız kalbime binlerce ok saplandı

Aklım, fikrim, iradem varlığıyla kaplandı

Yaşadığımız anlar içtimada toplandı

Uzattım ellerimi, ufuktan da uzaktı

Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı

Zor kuruntu her zaman yaşadığım bu rüyâ

Dalmak istemiyorum, korktuğumdan, uykuya

Çoktan küstüm hayata, umutsuz yaşamaya

Yine terk etti, beni melül, mahzun bıraktı

Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı

Abdulkadir Karaman