Yusuf Hayaloğlu Yağmur İçen Kız Şiiri

YAĞMUR İÇEN KIZ
Baldırı çıplak bir akşamüstüydü
Kime selam verdiysem yüzüme küstüydü
Yalnızlığa susmuştum, yağmura üşümüştüm
Belli belirsiz ve hiçbir makamsız,
Hiçbir kelimesiz ve hiçbir anlamsız,
Kırılgan bir şarkıydı, tılsımına düşmüştüm
Ve ben sanki ömrümde yaşamadığım
Ve yaşamadan yaşlandığım bütün aşkları
Bu ilk defa karşılaştığım, bu ilk defa yabancı,
Ve bu son defa tutunduğum kızla bölüşmüştüm
Yağmur içen kız gece kuşu
Atmacaya benzer duruşu
Bir omuzu el-ense çekerken azraile
Bir omuzu sokak lambasından da biçare
Kimliğini sorarsan;
Barbar sokakların en barbar kızı,
Ve hortumlu karakolların en arsızı
O destursuz yağmur, taş gibi iniyordu,
O fütursuz cadde, pür-telaş deviniyordu
Başını çevirip bakıyordu ara sıra
Hiçbir şey sormadan gidiyordum ardı sıra
Bir karyola, bir sobadan ibaret 102 nolu odada
Buluştu gözlerimiz, sırları dökülmüş tozlu aynada
Cebimdeki şişeyi yudumlarken sessizce
Saçlarını okşadım yavaşça ve teklifsizce
Azıcık huylanmıştı, söylemedi ama şaşırmıştı
Sanırım ki o, hep değişen tiplere
Ve fakat hiç değişmeyen triplere alışmıştı
Yağmur içen kız vahşi kısrak
Göğsü falçata krizi, öfkesi tavlı bıçak
Soluğunda ıslak çimenlerin buğusu
Soluduğunda kundaklanmış ormanların yalazı
Güzelliğini sorarsan;
Dişleri kar kuşundan da beyaz
Dudakları vampirden de kırmızı
Alışkın bir otel odasıydı, kenarda soba yanıyordu,
Tutkunun tasma koparan köpekleri
Arsız bir çarşaf gibi üstümüze abanıyordu
Küçücük ama çok küçücük bir ağzı vardı,
Küçücük ama çok küçücük bir öpüşte bile
Bir vişne ısırığı gibi kanıyordu
Çaparinin çengelinde çırpınan çipuranın
Yakaran gözlerindeki o tarifsiz kederle,
Bu küçücük ömründe, belki de ilk defa
Birisinin gözlerine bakmaktan utanıyordu
Yağmur içen kız kaldırım meleği
Hüznün yirmidört saatlik beyhude kelebeği
Her akşam sunarak kendini hoyrat ağızlara
Ve her sabah yunarak bedenini yağmurla
Ve boğarak o narin göğsünde hıçkırıklarını
Bir çalpara gibi yeniledi kopan yanlarını
Yağmur içen kız çılgın kedi
Komalara girdi, jiletler yedi, ölmedi
Hiç sormadım adını, kendisi de söylemedi
Ben şişeyi boşalttım, o ağzını sürmedi
Gitme vakti gelince uzatıp küçücük elini
Hoşça kal, dedi, almadan o malum bedelini
Boş bir şişeden daha aptalca ne olabilirdi hediye?
Uzun uzun bakakaldı, bu adam deli mi ne, diye
İyi ama bu şişe boş be arkadaş, dedi, bu şişe boş!
Her şey boş güzelim, dedim, her şey boş!
Sen de yağmur koyarsın belki bu şişenin içine,
Ve güneşin ışırsa bir gün, bir yerlerde, bir ihtimal,
Düşlerini yudumlarsın artık yağmurun yerine
Yağmur içen kız gönül hırsızı
Hiç kimseler bilmeyecek sırrımızı
Sen tutunmaya çalışırken gecenin eteklerine
Yine acıtacak güzelliğini, o çirkin maça papazı
Ve yine kıyacaksın belki, o incecik bileklerine
Yağmur içen kız sahipsiz bebek
Elbette bir gün herkes bir şekilde gidecek
Ama bu yağmur var ya, bu yağmur, inan ki
Nereye gidersen git, hep ardından gelecek
Ne zaman tokatlasa yağmurlar penceremi,
NE zaman sersem ve buruşuk bir pardösü gibi
Dökülsem kaldırımlarına bu duman karası kentin;
Hep o kıza rastlarım, aynı kuytu köşede
Gözyaşlarını biriktirir usanmadan
Düşleriyle aynı şişede
Hatırını sorarım, sessizce kaldırır yüzünü,
Tablolardan çalınmış gizemli bir gülücüktür
Yağmur içer yudum-yudum, kanasıya
Mezesi, eski bir geceden, vişne yarığı kırmızı
Ve hala kanayan o vişne ısırığı öpücüktür
Yağmur içen kız mağrur yürek
Bu yağmurlar yalan ama ölüm gerçek
Sen yine avucunda sakla, çaldırma cevherini
Ve sakın gösterme kimseye, o yağmur incilerini
Hep şarkını söyle; hiçbir kelimesiz ve makamsız,
Hep orda bekle; bir akşam belki apansız,
Gelir de alırım şişemi senden geriye:
O biriken yaşlarını içmek için damla-damla
Ve geciken bedelini ödemek için kendi hayatımla
Yusuf Hayaloğlu