Türk Ve Dünya Edebiyatında Röportaj Türü Tarihsel Gelişimi Ve Önemli Temsilcileri

Türk ve Dünya Edebiyatında Röportaj Türü Tarihsel Gelişimi ve Önemli Temsilcileri
Röportaj, gazete ve dergilerde yayımlanın yazı türlerinden biridir Öğretici yazı türüdür Bir olay, bir durum; yerinde gezip görülerek, olayla ya da durumla ilgili değişik kişilerle konuşularak, soruşturularak yazılır

Röportaj hem gezi yazılarının hem makalenin özelliklerini taşır Makale gibi dayandığı sağlam bir düşünceyi, bir tez vardır Yazar; sorunu yerinde inceleyerek, gezip görerek, halkla, varsa mağdurla ve yetkili kişilerle konuşarak; fotoğraf, belge, istatistik bilgiler… gibi bilgilerle destekleyerek okuyucunun bilgisine sunar En çok kamuoyu toplayan gazete yazısıdır Çok yönlü anlatım olanakları vardır Bu yönüyle diğer düşünce yazılarından zengindir Uzunluğu çoğu zaman makaleden çoktur Bazen bir röportaj yazısı gazetenin iç sayfalarından birinde dizi halinde günlerce yayınlanır Okuyucunun sıkılmadan, merakla, okuduğu bir yazı bir türüdür

Röportaj yazmak çok önemlidir Bu nedenle de röportaj yazarının toplumsal sorumluluğu diğer yazarlardan daha çoktur Röportaj yazarlığı ayrı bir ustalığı ve yan alan becerilerini gerektirir Yazar evindeki köşesine çekilip yazmaz yazdıklarını Röportaj yazarı eline ayağına çabuk olmak zorundadır Yazar bir yandan evinde çalışırken bir yandan kütüphanede, arşivde, devlet dairesinde, iş yerlerinde araştırma yapacak; diğer yandan da olay yerinde incelemeler yapacaktır Hem fotoğrafçı titizliği ile çalışacak; hem de yerine göre kimi zaman sevecenlikle, kimi zaman ısrarlı ama hiçbir zaman sırnaşık ve terbiyesiz olmadan, haddini bilerek, insan haklarını da çiğnemeden soruşturma yapacaktır Bütün bunların yanında röportaj yazarı, okuyucu ile bağını koparmamak zorundadır

Röportaj türünün belirleyici özellikleri
• Röportaj da düşünsel plânla yazılır
• İşlenen konu; toplumsal, sanatsal olay ya da olgu olmalıdır
• Yazar anlattıklarının doğruluğunu; konuşma, bilgi toplama ve fotoğraflarla desteklemeli, anlattıklarını bir mantık çerçevesine oturtabilmelidir Her anlattığı, önceki anlattıklarıyla çelişmemelidir
• Röportaj yazarı; açıklayıcı anlatım, öyküleyici anlatım, betimleyici anlatım ve tartışmalı anlatım gibi bütün anlatım yollarından yararlanır Okuyucuya konunun önemini kavratabilmek için örnekleme, karşılaştırma, tanık gösterme gibi nesnel verilerden de yararlanmalıdır
• Röportaj yazıları zamanla tarihsel belge olabilir
• Fotoğraf ya da belge kullanılabilir

Bazı röportajlar, yüz yüze yapılabildiği gibi bazısı da yazılı soruların verilip cevapların daha sonra yazılı olarak alınması şeklinde de olabilirAnı Mektup Biyografi Günlük

Röportajlar genellikle sorucevap tarzında olur Ancak bazı yazarlar röportajı hikâye kurgusu ve üslûbu içinde vermeyi tercih ederler Metin içerisinde kendi duygu, düşünce ve izlenimlerini de aktarırlar Çoğu röportaj, gezi yazısıyla iç içe sunulmaktadır Gazeteciler, ülke içinde başka şehir ya da ülke dışında başka ülkelere gazetecilik çalışması için gittiklerinde oralarda yaptıkları röportajları ve gezi izlenimlerini birlikte, aynı kurgu içinde kaleme almaktadırlar

Türk edebiyatında röportaj türünün ilk örneklerini Evliya Çelebi vermiştir Modern anlamda ise Ruşen Eşref Ünaydın’ın Diyorlar ki (1918); adlı çalışması bu türde verilmiş ilk örnek arasındadır Bunun dışında diğer bazı röportajlar şunlardır: Hikmet Feridun Es, Bugün de Diyorlar ki (1932), Mustafa Baydar, Edebiyatçılarımız Ne Diyorlar (1960); Gavsi Ozansoy, 40 Yıl Sonra Diyorlar ki (1962); Tahir Kutsi, İç Göç (1964); Halil Aytekin, Doğuda Kıtlık Vardı (1965); Abdi İpekçi, Liderler Diyor ki (1969);forumsinsinet Yaşar Kemal, Bu Diyar Baştan Başa (1971); Fikret Otyam, Gide Gide 10 (1969); Yaşar Nabi Nayır, Edebiyatçılarımız Konuşuyor (1976, konuşmalar değişik kişiler tarafından yapılmıştır); İsmail Parlatırİnci Enginün Orhan Okay Zeynep Kerman Kâzım Yetiş Necat Birinci, Röportajlar (1997)

Türkiye gazetelerinde röportaj çalışmaları yayımlanan başlıca gazeteciler arasında şunları sayabiliriz: Fikret Otyam, Yaşar Kemal, Vasfiye Özkoçak, Füsun Özbilgen, Leyla Umar, Nuriye Akman, Ayşe Arman, Fehmi Koru, Yazgülü Aldoğan, Hüsamettin Aslan
Aşağıda Haldun Taner’le yapılan bir röportajı görüyorsunuz:

Keşanlı Ali Destanı’nı yazmaya sizi neler zorladı?
Her yazarın bazı sevgili temaları oluyor Mitosların kulis arkasını deşmek de beni en çok saran temalardan biri Lûtfen Dokunmayın tarih plânında bir Baltacı hiyaneti efsanesinin tartışmasını yapıyordu Keşanlı Ali Destanı ise gecekondu ortamında bir kahramanlık mitosunun parodisini yapıyor

Bu oyununuzu alışılmış müzikallerden ayıran özellikler neler?
Alışılmışlıktan kastiniz Amerikan modeli müzikallerse, hemen söyliyeyim ki, bu tarza karşı ne ilgim, ne de sempatim var İlerde olacağını da hiç sanmam Biz bambaşka bir yolun yolcusuyuz Keşanlı Ali Destanı ile yepyeni bir halk tiyatrosu üslûbuna gitmeyi deniyoruz Amacımız akşam yemeğinden sonra hazmı kolaylaştıran bir eğlence sağlamak değil Söyleyeceğini güldürü kılığında söyleyen, seyirciyi tedirgin eden aktif bir uyarı tiyatrosu

Keşanlı Ali Destanı’nın kahramanları hayattan mı alınmadır?
1960′ta ünlü bir kondu efesinin vurulması beni çok ilgilendirmişti Yerinde incelemeler yaptım Olayın kahramanları ile aileleri ile görüştüm Arkadaşım Mehmet Kemal’in aracılığı ile tanıkları buldum Konuştum Oyunun hareket noktası o olay oldu Ama oyundaki Keşanlı Ali daha çok da kendi fantazimin ürünüdür Deli Bozuk Zilha, 1962′de Keşanlı Ali tipi kabare tiyatrosunda Gültepe No8 adlı şansonla sunduğum gecekondulu kızın gelişmiş bir portresidir Helâcı Şerif Abla ise on beş y ıl önce yayınlanan Bayanlar 00 hikâyemin kahramanı

Oyununuzu yazarken, gecekondu çevreleriyle ilgiler kurdunuz mu?
Gecekondu bölgelerine karşı ilgim ve sevgim yeni değil Altındağ’ı, Taşlıtarla’yı çoğu dostum benim aracılığımla tanımışlardır Kondulara ait gazete haberlerini, onlar üzerine iktisadî raporları ilgi ile izlerim Gecekonduları sade canayakın insanlardan ötürü değil, ayrıca toplumumuzun küçük çapta bir maketi saydığım için de çok ilginç buluyorum