Dön Ki Yokluguna Biraz Sen Bırak

Heybemde birikti sustuklarım nicedir

Kelimelerimse vahşi bir hayvan kadar aç ve saldırgan Harf harf pençeleriyle içimde yaralar açmakta

İç kanamalı koleksiyonlarım var yüreğimde suskunluğumdan kalan

Ateşkes bozuldu, kalem kağıda saldırdı işte, beş para etmez şimdi binlerce “sus”

can dökecek mürekkebim, katle fermandır bu, sükutum sus pus…


Dört mevsim hükümsüz, yokluğunla mevsimlerime gurbet düştü yar, hüznü çağırıyor baharlarım

Yaprak yaprak hazan gazellenmiş yarınıma

Gelinlik mevsimi geçmiş ömrün, kefen makamında badem çiçeklerim

Herkese “ilk” olan, bana “son” oluyor nedense

Sevdam, sen mi geç kaldın, ben mi erken geldim, erkenciliğimden mi yoksa “her” şeyime “hiç”

kalmışlığım?


Deltasını bulmuş gözlerinin renginde, göz yaşlarım Ela b-akışlarda yok(ol)uşlara öykünüyor

Kırkikindilere benzemiyor bu yağmur, sanki kırk ömür yağmaya and içmiş sağanak sağanak

Her dere, her ırmak, her nehir akar, yatağını bulur

Yatağına muhtaçlanmış bir nehir şimdi omzunu arayan başım

Sözüne sadık, bulsa son damlasına kadar ç-ağlayacak…


Gönüllüsüyüm her eceli gelmiş vuslatın teneşirine

Her gidişin, karanlığına kendimi gömdüğüm bir mezar yalnızlığı kazıyor içimde

Sevdam, gelişinle aldığım her nefesin bedeli bin ölümse, razıyım Habil’in kaderine bin kere…

Bir Habil’e bin mezar kazmak düştü, Kabil şaşkın haline

Şimdi cenaze merasimleri yasaklanmış, toplu mezarlar kazılıyor ölü düşlere

Parçalanmış cesetler birikmiş ayrılığın ayak izlerinde


Biliyorum, gitmen gerek yine de öyleyse git, “me”sini dilimde infazladığım “git”leri yanına alarak

ölü düşlerimin mezarlarına basmadan git, yoksa “kal”larım ayağına dolanacak

Her gidiş bitiş değildir bilirim

Yeter ki yitme, yitirme aşkı, ben beklerim, dönüşünün umuduna günlerimi asarak…


ne olur dön sevdam

yine gidecek olsan da dön…

dön ki, yokluğuna biraz sen bırak