Ben Gurbette Değilim, Gurbet Benim İçimde..

Hasret iliklerime kadar işledi Daha başlangıç oysa değil mi? Özlem duymak; anaya, vatana, benim dediğin her şeye Geleli bir hafta oldu yaşamadığım ne çok duygu varmış meğer? Hasretliğe hasretmişim Yeni tanıştım gurbetle, sabırla henüz görüştük


Dost olmalıyım sabırla yoksa hasretlik kamçısını indirir göz pınarlarıma Ağlamalıyım aslında, bir boşalış sonunda; vatana doğru, o düzensiz çamurlu yollara, kapı önlerinden eksik olmayan çocuklara, sokakta çocukların top oynamasına izin vermeyen yaşlı amcaya, kandillerde çocuklara şeker dağıtan neneye, hepsine doğru bir boşalış olmalı bu Bir anlaşmazlıktır gidiyor ne ben anlıyorum gurbeti ne o beni ne ben seviyorum onu nede o beni ve ben sılaya kavuşmak istedikçe o kaçıyor benden aksi istikamete

Gece; hani şu dost, hani şu sırdaş hani şu yoldaş gece, o bile sılada kaldı sanki Yalnız ben ve gurbet Baş başayız Teke tek Ama yine de adil sayılmaz, ben hazırlıksızım bu denli bir acıya Oysa o daha deneyimli, daha çok kişiyi yakmış kavurmuş, daha çok kişilerden ah! almış, daha fazla yürekte sızı olmuş




Ve gözler Göz yaşları; gurbet acısının ilaçları Sanki sızı ile akar gider ve bir ferahlık ahirinde, bir rahatlayış zahirde bile yüz güler gönül hep ağlasa bile




alintidir