Ah Rüzgar Gıbı Geldı Gectı Seneler

Gozume takildi albumdeki sararmis sayfalar
Dokulmeye yuz tutmus eskiyen yapraklar
Ozlem duydugum cocuksu hatiralar
Ruzgar gibi geldi gecti seneler

Nerede o guzelim arkadasliklar
Cikmaz sokakta oynadigimiz oyunlar
Kalbimde kaldi eskimeyen anilar
Ruzgar gibi geldi gecti seneler

Doktugum yaslarima aldirmadiniz
Giden gencligime hic acimadiniz
Dustugum yerlerden kaldirmadiniz
Ruzgar gibi geldi gecti seneler

Birden karisik hisler sardi icimi
Gozlerimden yaslar dizilip yanagima indi
Anladimki elimden giden gencligimdi
Ruzgar gibi geldi gecti seneler

TÜM ANNELERİN GÜNÜ KUTLU OLSUN !


" Sabah bulaşık yıkarken ellerimin annemin ellerine ne kadar benzediğini fark ettim Benzemekten de öte; tıpatıp aynısı olmuşlar

Ergenlik çağlarımda (hakikaten çekilmez bir yeniyetmeydim) annemin ellerine sinir olurdum Ya da şöyle diyelim: Sinir olduğum bir milyon sekiz yüz kırk altı şeyden biri de annemin elleriydi

Kadıncağızın beni sinir etmek için ellerine özel olarak yaptığı bir şey de yoktu Uzun kırmızıya boyanmış cadı tırnakları falan veya lime lime olmuş tırnak etleri gibi bir durum da yoktu

Sadece şekilsizdi
Yani güzel değildi Ve ben buna sinir olurdum
'Hah' dedim kendi kendime 'şimdi senin de bir sıpan olsaydı o da sinir olacaktı ellerine Yeterince güzel değilmiş diye

Şimdi ise o eller biraz daha elimin içinde kalsın diye ne numaralar çekiyorumYok üşüdüm, tutsana elimi, yok kremi fazla sürdüm, alsana birazını, tırnakların uzamış, törpüleyeyim mi

Aslında düşününce, eller dışında da anneme her geçen gün daha çok benziyorum

Eskiden çok umurumda olmazdı şimdi evde ufacık bir dağınıklık olsa sıkılıyorum Sabah kalkar kalkmaz temizlik yapmaya başlıyorum Hesapça çay demleninceye kadarki vakti değerlendirmiş olacağım Çay zift oluyor, ben hâlâ bir yerleri siliyorum

Aynı annem gibi ben de masa örtülerini düzeltmeden yanlarından geçmiyor, hoh yapıp silmeden aynalara bakmıyor, yerden gübür toplamadan ilerleyemiyorum artık

Aynı onun gibi sabah kalkınca uzun uzun camdan dışarıya bakmadan güne de başlayamıyorum Esnafla iki kelimenin beli kırmazsam aynı onun gibi eksik iş yapmış sayıyorum kendimi

Daha az süsleniyor ama tıpkı onun gibi daha çok bakım yapıyorum Eskiden tek bir nemlendiriciyi üç kereden fazla kullanamayan ben artık her gün sabah akşam sürüyorum

Üstelik fındık tanesi kadar miktar, oldu artik ceviz tanesi kadar! Rimel ise kurumak üzere

Bu kadarla kalsa yine iyi Arkadaşlarımdan çok bitkilerimle konuşmama ne diyorsunuz? Ya da yalnızsam on iki dedi mi en şahane filmi bile seyrediyor olsam kapatıp cup yatağa giriyor olmama? Veya çantamda vızıldayan bir çocuğa verilmek üzere BONBON taşımaya başlamama?

Ben de şaşırıyorum ama gerçek Annemde dalga geçtiğim ne kadar şey varsa hepsini ben de yapıyorum artik!

Tek kaygım şu: Bir gün ben de YOĞURT KAPLARINI biriktirmeye başlayacak mıyım acaba? Aklımın almadığı tek şey bu Bütün dolap içleri yıkanmış, kurulanmış yoğurt kaplarıyla dolu Hepsi küçük kuleler şeklinde üst üste dizilmiş, kuzu kuzu bekliyorlar Kapakları da elbette mevcutOnlarca değil yüzlerce! Ne diyeyim

Bir gün elimdeki yoğurt kabını deterjanlarken anlarım herhalde kap biriktirmenin esbab-ı mucibesini

*** Bu yazıyı geçen sene yine bu günlerde yazmıştım 'Anneler günü' vesilesiyle biraz değiştirerek yeniden yayınlamak istedim

Çünkü hatırlatmak istedim ki annelerimizde kızdığımız, kırıldığımız, dalga geçtiğimiz, hafife aldığımız, lüzumsuz gördüğümüz, saçma bulduğumuz ne kadar huy, alışkanlık, arzu, istek varsa bir gün hepsini kendimiz de edineceğiz

Üstelik bazen sadece alışkanlıklar değil bahtlar da annelerden kızlara miras kalabiliyor İyi veya kötü Onları eleştirirken, yargılarken bunu da düşünün istedim

Çünkü Ben Artık Yoğurt kaplarını biriktirmeye başladım "

alıntı