Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-27-2012

Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız
Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız

Allah insan için sırdır

İnsan bu sırra doğru sızdıkça sessizliğe gömülür

Bu bürülen yeni hale sükut tabir edilir ki, bu alanda artık Allah, insan için sırların sırrı olmaktadır

Sırların sırrından alınan her sır, gerçekte asla ikrar edilmemesi gerekendir

Sırrın ifşasının bedeli candır

Sırrı korumanın tek yolu susmaktır

Hele böylesi geveze bir çağda

Artık sözün değeri kalmamıştır

Söz, bir sırrı haber vermenin yolu olmaktan çıkmış, bir kakafoni ve gürültüye dönüşmüştür

Bu denli gürültülü, bu kadar sesle kirlenmiş bir zamanda en doğrusu sükuttur zaten

Varoluş aslında sükuttadır ve o sükutun kalbinde sadece Allah vardır

Bir zaman başka sesleri çok duyarız

Sonre kendi sesimiz gürleşir ve sadece onu duyarız

Bir zaman sonra ise Heidegger'in dediği gibi varlığın sesini duymaya başlarız

Biz susmadan varlığın sesini duyamayız

Sessizlik ne bir intihardır ne boşluk

Eğer boşluksa bile o boşluk Allah'ı bulabilmek için gerekli hatta zorunlu olan boşluktur

Ki ona da boşluk denmez

Orada varlığın bittiği asıl Varlık'ın başladığı yer vardır

Orası bir yer değildir belki de

Orası kokunun rengin sesin olmadığı bir şeydir

Orası sessizliktir

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-27-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız *Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız* Susmadan Varlığın Sesini Duyamayız Allah insan için sırdır İnsan bu sırra doğru sızdıkça sessizliğe gömülür Bu bürülen yeni hale sükut tabir edilir ki, bu alanda artık Allah, insan için sırların sırrı olmaktadır Sırların sırrından alınan her sır, gerçekte asla ikrar edilmemesi gerekendir Sırrın ifşasının bedeli candır Sırrı korumanın tek yolu susmaktır Hele böylesi geveze bir çağda Artık sözün değeri kalmamıştır Söz, bir sırrı haber vermenin yolu olmaktan çıkmış, bir kakafoni ve gürültüye dönüşmüştür Bu denli gürültülü, bu kadar sesle kirlenmiş bir zamanda en doğrusu sükuttur zaten Varoluş aslında sükuttadır ve o sükutun kalbinde sadece Allah vardır Bir zaman başka sesleri çok duyarız Sonre kendi sesimiz gürleşir ve sadece onu duyarız Bir zaman sonra ise Heidegger'in dediği gibi varlığın sesini duymaya başlarız Biz susmadan varlığın sesini duyamayız Sessizlik ne bir intihardır ne boşluk Eğer boşluksa bile o boşluk Allah'ı bulabilmek için gerekli hatta zorunlu olan boşluktur Ki ona da boşluk denmez Orada varlığın bittiği asıl Varlık'ın başladığı yer vardır Orası bir yer değildir belki de Orası kokunun rengin sesin olmadığı bir şeydir Orası sessizliktir