Hayata Sığmayanlar

Hayata Sığmayanlar - Yelda Karataş

Onlarla karşılaştığınızda garip kozmik bir ışın sarar sizi Neden etkilendiğinizi bilemezsiniz Yüzleri bir bütündür Her parça diğerini amansız bir biçimde tamamlar


Farklılıklarını bir kader gibi taşıyan bu insanlara tepkiniz önce hayranlık sonra öfke daha sonra çığlık çığlığa kaçma isteğidir Şaşırmazlar sizin gibileri çok görmüşlerdir Çünkü bu dünyaya herhangi bir rolü oynamaya değil hayatın kendisi olmaya gelmişlerdir


İnsanlar sık sık o büyük acılarını anlatmak için onları arar Dinlemesini iyi bilirler Kendi yaşamları sanki yoktur Soluk soluğa başkalarının yaşamlarında koşarlar Kendilerini doruklarda yalnızca doruklarda tüketirler Kişilikleri yoktur Kişiliğin kişiliksizlik olduğu bilincindedirler Bu nedenle onları sevdiğiniz her şeye benzetebilirsiniz;anne sevgili gökyüzü ya da bir film karesi


Sanatçı olmasalarda sanatçı gibi yaşarlar Sorularla Yanıtını aldıkları bütün soruların sorusunu sorarlar Bütün kavramlarıkendileri isimlendirirler Ahlaksızdırlar Sezdikleri her şeyi yaşarlar Sürekli sevinç ve keder içinde Herkesin"yeter" dediği yerde "yeni baştan" diyerek


Kırılgan ama umarsız değillerdir Kendilerinden başka hiç kimseyi incitmeyi başaramadıkları için bu dünyaya başarısız olmaya gelmişlerdir "Tek savunmaları savunmasızlık"tır Kimseyi yargılamayı bilmezler Hiç bir canlıyı öldürmez zarar veremezler


Öğretilerinde "karşı koyma"sözcüğü yoktur Bir çocuğun tek bir göz yaşına bile yaşamlarını vermeye hazır oldukları bu dünyayaasla seyirci kalamadıkları için çoğunlukla intihar ederler İntiharı herhangi bir nedenle erteleyenleriyse intihar biçiminde bir yaşam sürdürürler


Kendilerini merkeze koymayı asla beceremezler Baş eğişleri çaresizlikle karıştırılır çoğu zaman Ama kendilerinin ya da başkalarının onurunu korumak söz konusu olduğunda "Bir karadağ tabancası "gibi sakladıkları başkaldırılarını gün ışığına çıkarırlar Başkaldırırlar çünkü görev bilinci yerine sevgiyi koymuşlardır ödünsüz ruhları başka türlü var olamadığı için


İvan'ı anlar Alyoşa'yı hisseder Dimitri gibi yaşarlar ve arkalarında bir mor menekşe mutlaka bırakırlar; başkalarının acılarını sarsın diye Onlar bu dünyayı "güzeltmeye" gelmişlerdir Umutsuzluktan yola çıktıklarını daha çocukluklarında hisssederler Bize böylesine saf görünmeleri çocukluklarını yaşatmaları değil çocuk olmalarıdır Kendinden başka rolü olmayan bir çocuk Önünde diz çöktükleri tek şey mağara duvarına resimleri çiziktiren insan elidir


Bir gün bir şarkıda bir kokuda ya da aynada onlarla buluşursanız ne olur kendinizi esirgemeyin


Bir an için bile olsa


Çünkü onlar "an"lara inanırlar ve o "an" için yaşarlar


Yelda Karataş