Acının Sarnıcı Ben Oldum

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Gitmiştim

Saçımdan tırnaklarıma kadar boylu boyunca bir gidiştim

Durakta beklemekle otobüse binmek arasındaki çırpınışları kaplıyordu aklım

Aklım öyle sevimsizdir ki böyle zamanlarda, bulutlarla yerkabuğu arasında sıkışır kalırım

Doyumsuz bir yolculuk şoku ardı ardına gözlerime saplanır

İki adımda bir kavşak serilir önüme

Karasızlık buhranı sonra

Her acının yürüdüğü söylence bir yol vardır

İşte kavşakları hep acıya ayarlanan gidişlerim bu söylenceye aldanır

Kandili kısık bir aydınlıkta zamanın geç kalmışlığında yolları birbirine düğümlerim

Günü ikiye böler acının kılıcı yüzüne yakışan rengi seçer,
geceyi giyinir acının kanayan yarıklarından küçük adımlar geçer

Resmi sevinç, içi ezinç başlangıçla gözüm görmeye başlar

Dilim tatlanır, ceplerimde kıvranır ellerim

Oysa yürek yeniktir hala

Bunu artık kim değiştirebilir

İnsan görebilirse erdiğini soğuk sokaklara sokulma vakti gelmiştir

Alnımdan su eksildiğinde,
acıların kayaları küflendiğinde aynalara suretimin sığmadığı zamanlarda
gözüme dokunacak bir göz olmadığında sırası gelmiştir çantayı sırtlamanın

o günden sonra bütün kent sokaklarında asit yağmurlarında
tek başıma yürürüm

Yüzüm keskin bir mehtapta küskün bir kedi kadar
kimsesiz,yüzüm kapalı tüller kadar sessiz

Az evvel bütün ıışıkların ardına baktım yoktun!!
Bu kentte senin lisanını konuşuyorum aşk boyu

Lisanım var inanıyorum öyleyse bu gözümü alan sessizlik neden?
Bu sağır özlemin failini göster bana

Her gün yüreğimi ipe götüren bir cellatı arıyorum

Gözlerimi gösteriyorum kalabalığa gören yok mu?
Peki tanıyan celladı mı? Bir yol daha uzadı önüme,
kıyısında sıra sıra meşe kolyesi

Her meşenin gövdesine bir kelime yazıp geçmşim o yoldan

Senden başka kim başarabilirdi ağaçlardan cümle kurmayı

Ve beklediğim oldu ağaçların yolun sonu denize çıktığı

Ben seni denizsizken bilirim

Gözlerindeki son damla maviyi ellerinle saklardın her seferinde

Daha engelleri aramızdan söküp karşımıza almadan gittin

Deniz sıçradı üzerine, tuza, yakamoza aldanıp gittin!!!

Ne zaman rüzgar saçılsa bir kadıın saçlarına,
benim bungun ellerim ağlıyor şimdi

Gel ben ölmekteyim

Caddelerde adımlarım boğuluyor, gözlerindeki surları katlime örüp durma!!
Rengi kokuşmuş yazlara mezarımı kazma!! Naçar oturup ağladığım,
güldüğüm çay bahçelerinde denizden donuk gözlü balıklar bakıyor bana

Vapurların bir bir sana seferi yok

Gözlerimdeki kayıp ilanlarına aldıran da

İç bükey bir acıyla geldiğim kentte enkaz oldum

Bana ayrılan kül bulutlarını soğuruyorum şimdi

Kanat ve el gibi tutabilir mi bir başka eli ey deniz?

Bugün varlığımın infazına hükmettim

Durgun bir denizle yanan bir kentin arasında kaldım

Yamacıma yanaşan şu gemi son kavşağım olsun

İsimsiz olsun

Eylüle açılıyor dalgalar

Ah kalbim üzerine çullanacak yine sonbahar

Sulara sok kanlı saçlarını

El salla tren istasyonuna, kıyıdaki cam kırıklarını damıt

Olsa olsa bir sevgiden düşmüştür bu acı

Peki neden ben oldum bu acının sarnıci?

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Acının Sarnıcı Ben Oldum Gitmiştim Saçımdan tırnaklarıma kadar boylu boyunca bir gidiştim Durakta beklemekle otobüse binmek arasındaki çırpınışları kaplıyordu aklım Aklım öyle sevimsizdir ki böyle zamanlarda, bulutlarla yerkabuğu arasında sıkışır kalırım Doyumsuz bir yolculuk şoku ardı ardına gözlerime saplanır İki adımda bir kavşak serilir önüme Karasızlık buhranı sonra Her acının yürüdüğü söylence bir yol vardır İşte kavşakları hep acıya ayarlanan gidişlerim bu söylenceye aldanır Kandili kısık bir aydınlıkta zamanın geç kalmışlığında yolları birbirine düğümlerim Günü ikiye böler acının kılıcı yüzüne yakışan rengi seçer, geceyi giyinir acının kanayan yarıklarından küçük adımlar geçer Resmi sevinç, içi ezinç başlangıçla gözüm görmeye başlar Dilim tatlanır, ceplerimde kıvranır ellerim Oysa yürek yeniktir halaBunu artık kim değiştirebilir İnsan görebilirse erdiğini soğuk sokaklara sokulma vakti gelmiştir Alnımdan su eksildiğinde, acıların kayaları küflendiğinde aynalara suretimin sığmadığı zamanlarda gözüme dokunacak bir göz olmadığında sırası gelmiştir çantayı sırtlamanın o günden sonra bütün kent sokaklarında asit yağmurlarında tek başıma yürürüm Yüzüm keskin bir mehtapta küskün bir kedi kadar kimsesiz,yüzüm kapalı tüller kadar sessiz Az evvel bütün ıışıkların ardına baktım yoktun!! Bu kentte senin lisanını konuşuyorum aşk boyu Lisanım var inanıyorum öyleyse bu gözümü alan sessizlik neden? Bu sağır özlemin failini göster bana Her gün yüreğimi ipe götüren bir cellatı arıyorum Gözlerimi gösteriyorum kalabalığa gören yok mu? Peki tanıyan celladı mı? Bir yol daha uzadı önüme, kıyısında sıra sıra meşe kolyesi Her meşenin gövdesine bir kelime yazıp geçmşim o yoldan Senden başka kim başarabilirdi ağaçlardan cümle kurmayı Ve beklediğim oldu ağaçların yolun sonu denize çıktığı Ben seni denizsizken bilirim Gözlerindeki son damla maviyi ellerinle saklardın her seferinde Daha engelleri aramızdan söküp karşımıza almadan gittin Deniz sıçradı üzerine, tuza, yakamoza aldanıp gittin!!! Ne zaman rüzgar saçılsa bir kadıın saçlarına, benim bungun ellerim ağlıyor şimdi Gel ben ölmekteyim Caddelerde adımlarım boğuluyor, gözlerindeki surları katlime örüp durma!! Rengi kokuşmuş yazlara mezarımı kazma!! Naçar oturup ağladığım, güldüğüm çay bahçelerinde denizden donuk gözlü balıklar bakıyor bana Vapurların bir bir sana seferi yok Gözlerimdeki kayıp ilanlarına aldıran da İç bükey bir acıyla geldiğim kentte enkaz oldum Bana ayrılan kül bulutlarını soğuruyorum şimdi Kanat ve el gibi tutabilir mi bir başka eli ey deniz? Bugün varlığımın infazına hükmettim Durgun bir denizle yanan bir kentin arasında kaldım Yamacıma yanaşan şu gemi son kavşağım olsun İsimsiz olsun Eylüle açılıyor dalgalar Ah kalbim üzerine çullanacak yine sonbahar Sulara sok kanlı saçlarını El salla tren istasyonuna, kıyıdaki cam kırıklarını damıt Olsa olsa bir sevgiden düşmüştür bu acı Peki neden ben oldum bu acının sarnıci?