Biz Aşka Tutunmak İçin Akşamı Beklerdik

Biz aşka tutunmak için akşamı beklerdik İhanetse o caddede beklerdi Bir mutlu bir mutsuz, bir zengin bir fakir, bir kederli bir umarsız yapardı bizi o sokak İçimize hep değişik bir hal katar, öyle alırdı içine bizi o cadde Sıra caddeye, sıra caddenin bize ihanet aşılamasına gelirdi sonra Benim içim kanardı, sense kanardın o caddeye, kanardın sana yüklemek istediği defetme duygusuna, aşağılardın beni, bir başkasına dönerdi duyguların İhanet hep o cadde bulurdu bizi


Bizi hep o caddede sordular sonra


Aşka tutunmak için akşamı beklerdim Bu kent, boşluğa sarılan aşıklarla doluydu Ama bir boşluğa benzemiyordu senin yokluğun Üzerime biniyordu bu derin açlık hali Seni soruyorlardı Bir tek haritadan biliyordum yakınımda olduğunu Buralarda, diye söylenip yürüyordum hızla Bu kentte kim hızla yürürse, o aşk beslediği birine gidiyordurOysa ben hızla yürüdükçe, aşktan kaçıyordum aslında Aşk beni bulur, yok sayar, çürütür diye korkuyordum Bizi o caddede sordular hep Yanıtı haritadandı, yakındın


O caddede alıştılar yalnızlığımıza


Kimse dokunamadı yaralarıma Kimseye anlatmadım, kimseyle konuşmadım aylarca İnsan konuşmadan da yaşarmış meğer Sevgili sana dokunamadan da yaşarmış Hayat dediğin gözlerini o caddeye dikip, ta boynunda bir ıslaklık hissetmekse eğer Alıştılar yalnızlığıma Bu kentte yalnızlar yargılanır hep Beni o caddede yalnızken yargıladılar


Bir gün o caddede bulamadılar bizi


Hayat, içinden çıkılmaz bir hal alıyordu git gide Beni ipe çekenler incinmesin diye, seni de saklayıp içime, gidiyordum bu kentten Çünkü bu kent durmadan alevler içinde kıvranıyordu Başka bir kenti yakmalıydım artık Yalnızlığımı, yaralarımı kimsenin bilmediği bir kasabaya doğru yola çıktım Nereye gidersem gideyim, hep o caddeyi taşımışım içimde Nerede olursam olayım, aslında beni aşağılayıp, bir başka adamın yanına gittiğin duvarın üzerinde oturmuşum Zaman neyi işaret ederse etsin, aslında o akşamüstünde durmuş hayat


Dün o caddede hatırladık birbirimizi


Yıllar geçti aradan Üzerini toprakla doldurduğum sancılarım diniyordu günden güne Aşkı bir kıyıya atıp, herkesin kaygısında buluştum İşimi, evimi, insanlığı, kainatı düşlüyordum artık Onlar için yaşıyordum, uğraşıyordum Beynime aşka yer bırakmayacak kadar yabancı doldurdum Kimdiler, neden benimleydiler, ne istediler hatırlamıyorum İçimdeki alevi tükettim


Tam da o an karşıma çıktın, yine o caddede


Ben değil, sönmeye yakın yaralarım, bitmeye hazır acılarım sana dokunuyorlardı Ne kadar özlemişim Ne kadar istemişim Nasıl dayanmışım bu yangına Dönmüşsün işte Hem de bana Hem de bu kentin en yalnız adamına En çok yargılanan adamına


Bizi o caddede kurşunladılar sevgili


Bu kent beni yalnız tanıdı hep Bana dönmeni, beni bu nefessizlikten kurtarmanı hazmedemediler Bizi beklediler, namluyu aşka uzattılar bu kez Namluyu ateşlediler Bizi o caddede kurşunladılar sevgili