Hayatın Kenarında Sığıntıyım

Hayatın kenarında bir sığıntıyım Gurbette yaşayan mahcup bir delikanlı Başını kaldırıp kızların gözlerine; hatta yüzlerine bakmaktan hicâp eden saf bir delikanlı Hayatın ve dünyanın albenili yüzüne bakmadım, bakamadım Korktum dünyadan Korktum şehrin dağdağasından Parkların çıkışını kaybetmek endişesini taşıdım sürekli İşime geç kalmaktan, evde çocuklarımı yalnız bırakmaktan koktum ve hayatın kenarında durdum
Oysa bilirdim ki çiçeğe düşmüş şebnem taneleri çokça mâsumdu ve yaralamazdı kalbimi
Genç kızların gölgesini hayata, dünyaya benzetirdim
Oraya bir bakıp kanarsam, hayata düşüp kaybolabilirdim
Zaten gurbetteydim, kimim kimsem yoktu
Bir de kaybolursam ne olurdu hâlim
Bu dünyada kaybolmam, bâki dünyâyı da kaybetmeme neden olabilirdi
Bu dünyada ürkek, tedirgin ve de ince bir misafir gibi hep gurbeti yaşaya yaşaya gitmeye razıyım
Bu razılığım bana ürkek bir ceylân kimliği kazandırıyor, dünyanın farkında olmadığı
Dönüp bakınca görüyorum ki nice akşamlar görüp sevmişim, şimdi sanki yoklar
Ellerimde kırışmışlığın izleri kaldı bana, gün batımını hatırlatan
Çocukların gözlerine bakabildim,
Yağmurlarla temizlenmiş sabah gibiydiler