Şekerci Dükkanı

Çocukluğumuzun geçtiği o kenar mahallemizde,
Küçük ama sevimli bir şekerci dükkanı vardı
Çocukların hayallerini süsleyen cinsten çikolatalar
Ve koca-koca kavanozlar da renk-renk akide şekerleri vardı
Her sabah okula giderken geçerdim o dükkanın önünden,
İçeride ki koşuşturmalara bir anlam veremezdim
Beyaz önlük giymiş adamlar;
Ellerindeki dolu tepsileri boşaltır,
Aynı hızla geri dönerlerdi
Ne kadar da şanslılar diye düşünür,
Ve onların yerinde olmayı ne çok isterdim! !
Şimdi hatırlıyorum da o zamanlar bir hikaye vardı;
Ormanın içerisinde içi-dışı çikolatadan yapılmış bir ev vardı,
Evin sahibi olan cadoloz kadın tatlı dili ile çocukları kandırır,elleri ile beslerdi
Herşeyden habersiz olan çocuklar da durmadan tıkınırlardı,ah ne güzel
Meğer cadolozun niyeti de çocukları yemekmiş
Bizim dükkanın sahibi o tonton dedenin cadıya benzer bir tarafı yoktu elbette,
Ama ben her dükkana girdiğimde o hikaye aklıma gelir,
Ve içimi bir ürperti kaplardı
Aslında şanslı sayılırdım bir bakıma;
Çünkü çok fazla korkmama gerek kalmazdı,
Öyle çok fazla giremezdim zaten o dükkana
Tonton dedenin çocukları yeme gibi bir alışkanlığı yoktu,ama ne farkeder ki
O da parasız vermiyordu işte
Utanırdım canım annemden para istemeye,
Benim şımarma gibi bir lüksüm de yoktu!
Hiç unutmam bir gün isteyecek oldum,ne diyeceğini şaşırdı kadıncağız
Ve çıkarıp son parasını verdi bana
Gece babamın bağırma sesleriyle uyandım
'Zaten boğazımıza zor yetiştiriyoruz,sen har vurup harman savuruyorsun'
diye azarlıyordu annemi
Annem söylememişti son parasını bana verdiğini,
Bu iyiliğine karşılık ben de bir daha para istememiştim ondan
Şimdi,ne zaman bir şekercinin etrafında bir çocuk görsem
Tutar kolundan doyasıya çikolata yemesi için sokarım dükkanın içine
Belki Hansel ile Grather'in çikolata evindeki hikayesini bilmez
bugünün çocukları
Ama eminim beyaz çikolatadan yapılmış bir kanepeye de hayır demezler

Yasin Avcı