Cahiliyyede Allah İnancı

Cahili Arap kültüründe Allah inancının

sorgulandığı makale bizim algı dünyamıza da ışık tutuyor




CAHİLİYE ARAPLARINDAKİ ALLAH İNANCININ, KUR’AN’DAN HAREKETLE TESPİTİYLE

İLGİLİ BAZI HUSUSLAR






GİRİŞ


Kur’ân-ı Kerîm’in nâzil olma sürecinde onun ilk muhatabı olan toplumun mevcut inanç yapısının bilinmesi, ilahî mesajın anlaşılması açısından önem arz etmektedir Çünkü Kur’an, siyasî, hukukî, içtimaî ve ahlakî alanda, ciddi bir sistematiğe sahip olmasa da, kendine özgü karakteristik bir yapıya sahip bir topluma hitap etmekte ve bu genel yapı da, vahyin muhtevasının şekillenmesinde önemli bir rol oynamaktadır Bu çerçevede, müşrik Arap toplumundaki “Allah inancı”nın nasıl bir muhtevaya sahip olduğunun bilinmesi, Kur’an’ın şirk bağlamında onlara yönelttiği eleştirilerin daha iyi anlaşılmasına katkıda bulunacaktır Ancak, cahiliye Araplarının, Kur’an’ın nüzûlü öncesindeki dinî inançlarının detayları, özellikle Allah hakkındaki kanaatleri konusunda kesin bilgi edinmemizi sağlayacak verilerden de, esasen, yoksun bulunmaktayız Konunun ayrıntılarına girildikçe çözümsüz kalan bir çok noktanın varlığı kendini hemen hissettirmektedir Bunun nedeni ise, o zamanki Araplar arasında yazının yaygın olmaması, özellikle eser yazma alışkanlığının bulunmaması sebebiyle bu konuda bizi aydınlatacak ciddi dokümanların elimize geçmemiş olmasıdır Bu konudaki bilgilerimiz daha ziyade, o dönem şiir metinlerinde yer alan ve içeriği de son derece müphem bulunan kısmî işaretlere, bazı rivayetlere ve müşriklerdeki yanlış inanışlara atıfta ve tarizde bulunan Kur’an âyetlerine dayanmaktadır[1] Bu sahadaki her türlü bilgi malzemesi kullanılarak konunun aydınlatılması noktasında ortaya konulan tüm çabalara rağmen, yukarıda da belirttiğimiz gibi, eldeki mevcut verilerin detaylı ve kapsamlı olmayışı, cahiliye Araplarının Allah hakkındaki kanaatlerinin tespitinde, halâ belirsiz ve tartışmaya açık noktaların bulunmasına sebep olmaktadır


Aşağıda da kısaca değineceğimiz gibi, mevcut kaynaklar içerisinden cahiliye Arap şiiri ve diğer rivayet bilgileri, bu konunun aydınlatılmasında hem yeterli olmamakta hem de, en azından bir kısmı, sıhhat açısından bazı tereddütleri beraberinde taşımaktadır Durum böyle olunca, cahiliye Arap toplumunun Allah hakkındaki kanaatlerinin tespitinde, Kur’an, güvenirliği tartışma götürmez bir başvuru kaynağı olarak devreye girmektedir Ancak, bu konuda ondan yararlanılırken, Kur’an’ın kendine has ifade üslubunun ve Kur’an bütünlüğünün her zaman gözetilmediğini ve neticede de, kanaatimizce bazı yanlış sonuçlara ulaşıldığını görmekteyiz İşte biz bu makalemizde, cahiliye Arap toplumundaki Allah inancının, Kur’an’dan hareketle tespit edilmesinde göz ardı edildiğini düşündüğümüz bazı hususlara işaret etmeye çalışacağız Çalışmamızın esasını teşkil eden bu konuya girmeden önce de, Kur’an dışı kaynaklar olarak tabir ettiğimiz, cahiliye Arap şiiri ve diğer rivayetlerin konunun net olarak ortaya konmasındaki yetersizliğine, giriş mahiyetinde kısaca değinmenin de yararlı olacağı kanaatindeyiz


I KUR’AN DIŞI KAYNAKLARIN DURUMU


Arap inanç ve kültür tarihinin en önemli kaynağı durumundaki cahiliye dönemi şiir metinleri, dönemin dinî yapısı hakkında önemli ipuçları vermektedir Ancak bu verilerden hareketle konunun aydınlatılması çabasının kendi içinde bir takım zorlukları da beraberinde getirdiği görülmektedir Bu zorlukların belki de en önemlisi, toplumun entelektüel tabakasını oluşturan şairlerin şiirlerine yansıyan düşüncelerin, bütün bir toplum tarafından kabul görüp görmediğidir Bu şiirler, cahiliye Arap toplumunun inanç ve düşüncelerini kapsamlı bir biçimde yansıtmakta mıdır, yoksa bunlar, sadece şairlerin kendi zihinsel yapılarını mı ortaya koymaktadır? Eğer bu şiirler, o toplumun inanç ve düşüncelerini yansıtan birer veri olarak değerlendirilirse, cahiliye Arabının, Allah’a inanç noktasında, hiç de kötümser bir durumda olmadığı sonucunu çıkarmak mümkündür Bunlar içerisinde öyleleri bulunmaktadır ki, bunu söyleyen şairlerdeki Allah inancının bir çok yönüyle Kur’an’ın ruhuna pek de aykırı olmadığı ve neredeyse paralellik arz ettiği hemen fark edilir Misal olarak şu ifadeleri gözden geçirmek, sanırız yeterlidir: İnsanın içinde olan ve gizlenmeye çalışılan şeyleri Allah bilir ve hesap günü için bir kitaba kaydeder[2] Haniflik dini dışında kalan her din de, Allah katında yalan ve uydurmadır[3] Allah tek ilâhdır; ne doğurulmuş ne de doğurmuştur[4] Allah kulunu hesap gününde en güzel amelleriyle mükâfatlandıracaktır[5] Allah’ın hiçbir ortağı yoktur ve kalplerde gizlenen her şeyi bilendir[6] İşler karıştığında binlerce rabbe değil tek Rabb’e yönelmek gerekir[7]


Şiirlerinde Allah kavramına yer veren ve İslam’ın temel inanç esaslarına paralellik arz ettiği görülen fikirleri birer argüman olarak kullanan bu şairlerin, hemen hepsinin adının hanîf inancına sahip kişiler listesinde yer aldığı görülmektedir[8] Durum böyle olunca, bu kişilerdeki inancın, toplumun bütün katmanlarında kabul gördüğünü söylemek ve bunlardan hareketle, bütün cahiliye Araplarındaki Allah inancının, şuurlarda canlı bir biçimde yer aldığı sonucunu çıkarmak, putperestliğin yoğun biçimde hakim olduğu bir ortam için fazla mümkün gözükmemektedir


Ayrıca, cahiliye Arap şiirlerinde geçen “Allah” isminin yerinde, asıllarında put isimlerinin bulunduğu, islamî devirde putların adlarının yerine “Allah” adının konulduğu iddiasının[9] tutarsızlığı bir yana, en azından bazı şiirlerin sahibine aidiyeti konusunda ciddi endişeler de bulunmaktadır Eserinde, adı hanîfler listesinde ilk sıralarda yer alan Ümeyye b Ebî Salt’ın kişiliği ve şiirleri hakkında geniş bir açıklamaya yer veren Cevad Ali, şu değerlendirmeyi yapmaktadır ki bu endişeyi yansıtır mahiyettedir: “Ümeyye’nin bazı şiirlerindeki uydurma, hiçbir delile ihtiyaç bırakmayacak şekilde gayet açıktır Öyle ki bu uydurma, sahibinin bu konuda pek de maharetli olmadığını ispat etmektedir”[10] Cevad Ali devamla, sıhhatine pek güvenilemeyecek bazı şiirlerin, cahiliye Araplarının dinî durumlarının tespitinde kaynak olarak kullanıldığını esefle beyan ederek şu tespiti de yapar: “Garip olan şu ki, bazı tarihçiler Ümeyye b Ebî Salt’ın bazı şiirlerini Cahiliye inançlarının belirlenmesinde delil olarak kullanmaktadırlar Arapların cahiliye döneminde âhirete inandıklarını, yine bazılarının cennet ve cehennemi kabul ettiklerini onun şiirlerinden hareketle söylemektedirler”[11]


Cahiliye Arap şiirinin, müşrik Arap toplumundaki “Allah inancı”na ne kadar ışık tutabileceğine kısaca işaret ettikten sonra, konuyla ilgili diğer rivayetlerde de sistematik bir bilgi bulabilmemizin oldukça zor olduğunu söyleyebiliriz Mevzunun bu yönü, konumuzun esasını teşkil etmediği için, detaya girmeden, sadece İbnü’l-Kelbî’nin Kitâbü’l-Asnâm adlı eserini örnek olarak verebiliriz İslam öncesi cahiliye Araplarının inançları ve bunlara bağlı olarak ortaya çıkan dinî pratikleri konusunda bize bilgi aktaran ve kendisinden sonra yazılan eserlere de büyük ölçüde kaynaklık eden bu eserde, cahiliye Arabının dinî hayatını işgal eden putlar hakkında kısmen detaylı bilgiler ve bazı yorumlar yer almakla birlikte, onların Allah hakkındaki kanaatlerinin ne olduğuna açıklık getirici bilgiler hemen hemen yok gibidir Var olanlar ise, cahiliye Arap toplumunun Allah hakkındaki kanaatini yansıtacak boyutta gözükmemektedir İlgili rivayetlere baktığımızda, konuyla ilgili şu bilgilerle karşılaşıyoruz:


“Nizâr kabilesi mensupları ihlâl sırasında şöyle diyorlardı: Buyur Allahım! buyur! Buyur, Senin ortağın yoktur! Ancak bir ortağın vardır, o da senin hükmündedir Sen ona ve onun sahip olduklarına hükmedersin!”[12] “Havlân’lıların ‘Umyanis’ adlı bir putları vardı ve hayvanlarından ve mahsullerinden bir kısmını onunla Allah arasında paylaştırırlardı”[13]


Ancak, bu rivayetlerden anlaşılan o ki, adı geçen telbiyenin söylenişi ile mahsullerin ve hayvanların Allah ile put arasında paylaştırılması olayı belirli kabilelere ait bir gelenektir Dolayısıyla, bunlardan bütün cahiliye Arabıyla ilgili netice çıkarmak mümkün gözükmemektedir[14] Nitekim Kureyş kabilesinin de, farklı bir telbiye ile, tavaf esnasında şöyle söylediği rivayet olunmaktadır:


Lât hakkı için, Uzzâ hakkı için!

Onlar yüksek turnalardır

Onların şefaatine ümit bağlanabilir!

Üçüncüleri Menât hakkı için![15]


Netice olarak şunu diyebiliriz ki, gerek cahiliye Arap şiiri ve gerekse diğer rivayetler, İslam öncesi Arapların inanç dünyalarında yer alan “Allah” kavramının nasıl bir muhtevaya sahip olduğunu açık bir şekilde ortaya koymada yetersiz kalmaktadır İnanç dünyalarında ve fiilî yaşantılarında putperestliği ön plana çıkaran ve Kur’an’ın da, tenkit çerçevesinde, kendisine hedef seçtiği geniş kitlelerin zihinlerinde Allah kavramının ne gibi bir imaj oluşturduğunu tespit edebilmek de, işte bu verilerin müphemliğinden dolayı bir problem olarak karşımızda durmaktadır Bu noktada, müşriklerdeki Allah inancının mahiyetini tespit için Kur’an’da yer alan ilgili âyetlere başvurulduğunu görmekteyiz Bu başvuru yapılırken de, genelde, Kur’an’ın bütünlüğü göz ardı edilmekte ve ilgili âyetlerden parçacı bir yaklaşımla istifade yoluna gidilmektedir İşte, çalışmamızın esasını teşkil eden bundan sonraki kısımda, bazı âyetlerin, cahiliye Araplarındaki Allah inancının tespitinde birer veri olarak kullanılması esnasında göz ardı edildiğini düşündüğümüz hususlara dikkat çekmek istiyoruz


II KONUNUN KUR’AN’DAN HAREKETLE AYDINLATILMASI ÇABASI


Konunun aydınlatılmasında, Kur’an dışı kaynakların oldukça yetersiz kalması, müşriklerin inanç dünyaları hakkında hüküm vermede, özellikle Allah hakkındaki kanaatlerini tespit etmede bazı âyetlerin tarihî birer veri olarak alınmasına vesile olmuştur Ancak burada üzerinde durulması ve sorgulanması gereken bir hususla karşılaşmaktayız ki, o da şudur: Acaba, ilgili âyetlerden hareketle, müşriklerin Allah hakkındaki inanç ve kanaatlerini net bir şekilde ortaya koymak mümkün müdür? Yine, ilgili âyetler böyle bir duruma imkân tanımakta mıdır?


Bazı tarihçiler, bu konuda oldukça cesur davranarak, ilgili âyetlerden hareketle kesin hükümler çıkarma yoluna gitmişlerdir Meselâ Şehristânî (ö548/1153), bir kısım âyetlerden yola çıkarak müşrikleri inanç bakımından üç kısma ayırmıştır[16]:


Birincisi; Yaratıcıyı ve âhireti inkâr edenler Onlara göre tabiat var eder, zaman yok eder Şehristânî’nin tespitine göre, Kur’an bu guruptan şu şekilde bahseder: “Dediler ki: Hayat ancak bu dünyada yaşadığımızdır Ölürüz ve yaşarız Bizi ancak zaman helâk eder”[17]


İkincisi; Yaratıcıyı ve yaratılışın başlangıcını kabul etmekle birlikte, âhireti inkâr edenler Kur’an bunlar hakkında da şu haberi verir: “Kendi yaratılışını unutarak bize karşı misal getirmeye kalkışıyor ve: ‘Şu çürümüş kemikleri kim diriltecek?’ diyor De ki: Onları ilk defa yaratmış olan diriltecek Çünkü O, her türlü yaratmayı gayet iyi bilir”[18] Şehristânî, bu âyetin böyle bir gurubun varlığına işaret edişi konusunda da şu değerlendirmeyi yapar: “Allah, ilk yaratılışı delil olarak getirmiştir, zira onlar bunu kabul etmekteydi”[19]


Üçüncüsü ise; Peygamberleri inkâr edip putlara tapanlar Bunlar Yaratıcıyı ve yaratılışın başlangıcını kabul edip kısmî bir âhiret inancına sahip olanlardır Yine bunlar peygamberleri inkâr edip putlara tapmaktadırlar ve zannetmektedirler ki, o putlar âhirette kendilerine Allah katında şefaatçi olacaklardır Hanîf inancına sahip küçük bir topluluk hariç, Arapların çoğunluğu bu grubu oluşturmaktadır Yine Şehristânî’nin tespitine göre, Kur’an bu insanlardan şu şekilde bahsetmektedir: “Onlar şöyle dediler: Bu ne biçim peygamber; yemek yiyor, çarşılarda dolaşıyor! Siz ancak büyüye tutulmuş bir adama uymaktasınız!”[20]


Mahmud Şükrî el-Âlûsî (ö1342/1924)’nin de referans göstermeksizin Şehristânî’den kısmen alıntıladığı[21] bu tespitler, delil olarak getirilen âyetlerle karşılaştırıldığında pek de tutarlı gözükmemektedir Çünkü söz konusu âyetlerin böyle bir ayırım yapmaya imkân tanıması açık ve net değildir Meselâ, birinci kısım insanların varlığına delil olarak getirilen âyeti değerlendirdiğimizde şunu söyleyebiliriz ki, hayatı sadece bu dünyadan ibaret görerek, insanı zamanın helâk edeceğini söyleyen birisinin, aynı zamanda bir “Yaratıcı”yı kabul etmesi de pekâlâ mümkündür Yine, çürümüş kemikleri kimin yaratacağını sorgulayan birisi için, “ilk yaratılışın delil olarak getirilmesi”nden hareketle, Yaratıcıyı kabul ediyor hükmünü vermek de, âyetten çıkarılacak açık ve kesin bir sonuç olarak gözükmüyor[22]


A CAHİLİYE ARAPLARININ ALLAH HAKKINDAKİ KANAATLERİ


Arap kültür tarihçisi Âlûsî, cahiliye Araplarının Allah hakkındaki kanaatlerini tespitte, bazı âyetlerden hareketle oldukça kesin konuşmaktadır: “Seneviyye (düalist) ve bazı mecusiler dışında kalan bütün küfür ve şirk fırkaları, şu hususta ittifak etmişlerdir: Âlemin yaratıcısı, kendilerine rızık veren, işlerini yürüten, kendilerine fayda ve zarar veren, koruyup kollayan tek varlıktır Allah’tan başka rab, yaratıcı, rızık verici, işleri idare eden, fayda ve zararın kaynağı ve koruyup kollayan yoktur”[23] Âlûsî, cahiliye Araplarında Allah inancının bu şekilde olduğunu söylerken aşağıdaki âyetlerden hareket etmektedir[24]:


“Eğer onlara, ‘Gökleri ve yeri kim yarattı?’ diye sorsan, elbette ‘Allah’ derler De ki: ‘O halde Allah’tan başka yalvardıklarınıza hele bir bakın! Allah bana bir zarar vermek istese, onlar O’nun vereceği zararı kaldırabilirler mi? Yâhut bana bir rahmet vermek dilese, onlar O’nun rahmetini durdurabilirler mi?’ De ki: ‘Allah bana yeter Tevekkül edenler O’na dayanırlar’ ”[25]


“Eğer onlara, ‘Kendilerini kim yarattı’ diye sorsan, elbette ‘Allah’ derler O halde (hakikatten) nasıl çevriliyorlar?”[26]


“De ki: ‘Biliyorsanız (söyleyin), dünya ve içinde bulunanlar kimindir?’ ‘Allah’ındır’ diyecekler De ki: ‘Şu halde düşünmüyor musunuz?’ ‘Yedi göğün Rabbi ve büyük Arş’ın Rabbi kimdir’ de ‘Bunlar Allah’ındır’ diyecekler De ki: ‘O halde sakınmıyor musunuz?’ ‘Biliyorsanız (söyleyin), her şeyin melekûtu elinde olan, koruyup kollayan, fakat kendisi korunup kollanmayan kimdir?’ de ‘(Her şeyin yönetimi) Allah’a aittir’ diyecekler De ki: ‘O halde nasıl büyüleniyorsunuz?’ ”[27]


“De ki: ‘Sizi, gökten ve yerden kim rızıklandırıyor? Ya da o kulak(lar)ın ve gözlerin sahibi kimdir? Ölüden diriyi, diriden ölüyü kim çıkarıyor? Kim buyruğunu yürütüyor?’ ‘Allah’ diyecekler De ki: ‘O halde sakınmıyor musunuz?’ ”[28]


Ancak bu âyetlerden, Âlûsî’nin kesin bir dille ifade ettiği şekliyle, müşriklerin inanç dünyalarında, özellikle zikredilen sıfatlarıyla birlikte, Allah inancının ve şuurunun, köklü bir şekilde var olduğunu çıkarmak mümkün değildir Âyetlerdeki üslûba dikkat edilecek olursa, müşriklerde var olan yerleşik bir inancın aktarılması gibi bir gayenin gözetilmediği hemen anlaşılacaktır Bu âyetlerde, müşrikleri köşeye sıkıştırma ve sahte tanrılara yönelmenin anlamsızlığını vurgulama hedefi ön plandadır Yani “Yontulmuş ya da yontulmamış basit bir taş parçasının veya bir ağacın, tanrı olma sıfatıyla, sayılan bu özelliklere sahip olmasını akıl sahibi bir insanın kabul etmesi mümkün mü?” demek istenmektedir Bu sıfatları kendisinde taşıyan gerçek ilâhın kim olduğu kendilerine sorulduğunda, herhalde “Şu tapmakta olduğumuz putlardır” diyemeyecekler; fıtratlarının sesine kulak verecekler ve ibadet hayatlarından tamamen sildikleri Allah’ı hatırlamak zorunda kalacaklardır


Dikkat edilirse, onların, “Allah’ı yaratıcı ve diğer sayılan özelliklere sahip olarak itiraf edeceklerini” bildiren bu âyetler, yukarıda da geçtiği üzere, “Eğer sorarsan ‘Allah’ derler, diyecekler” şeklindedir Yani durup dururken, kendiliklerinden böyle bir inancı ikrar ve ifade etmiyorlardı Bunlar da gösteriyor ki, onlar ancak bir sıkıştırma halinde, akıl ve fıtratlarının bir gereği olarak ikrara mecbur kaldıklarında veya sadece denizde boğulma gibi[29] bir ölüm-kalım durumunda O’nu hatırlıyorlardı Fakat bunların dışında, fiilen “Allah”sız yaşıyorlardı[30] İnanç dünyasına putların hakim olduğu bir insanın, yukarıdaki âyetlerde sayılan özelliklere sahip bir Allah inancını kendi şuurunda bilinçli bir şekilde yaşatması ve putperestliği ile bunu bağdaştırması oldukça güç bir durumdur


Şunu da gözden uzak tutmamak gerekir ki, söz konusu âyetlerde sıralanan, Allah’a ait özellikler, Kur’an’ın hemen bütününe yayılmış âyetlerde sıkça gündeme getirilir ve muhatap bu konuda uyarılır Müşriklerin yöneldiği bâtıl tanrıların yaratma[31], rızık verme[32], yapılan duâya karşılık verme[33], hükmetme[34], doğru yola yönlendirme[35] gibi özelliklerden tamamen yoksun bulundukları, yoğun biçimde vurgulanır Eğer, Kur’an’ın, muhataplarındaki yanlış inançları düzeltme ve onları irşad etme hedefi göz ardı edilirse, bütün bu ifadelerden, müşriklerin, adı geçen sıfatları bâtıl tanrılarının ayrılmaz özellikleri olduğuna inandıkları kısmen hissedilebilir Yani onların putlarında bu özelliklerin var olduğuna inandıkları ve Kur’an’ın da bu durumu tenkit ettiği ilgili âyetlerden anlaşılabilir Ancak, söz konusu âyetler böyle bir sonucu çıkarmaya tam olarak imkân vermediği gibi, yukarıda geçen âyetlerden de onların Allah’a bazı üstün vasıfları bilinçli bir şekilde nispet ettikleri manası çıkarılamaz Eğer bu âyetlerden, müşriklerin, Allah’ı adı geçen sıfatlarıyla tanıdıkları sonucunu çıkarmak eğer mümkün olsaydı, meselâ şu âyetten de, Izutsu’nun öne sürdüğü gibi[36], onların “putların da yaratma özelliğine sahip olduğu” inancını taşıdıkları sonucu çıkarılabilirdi:


“Yoksa Allah’ın yarattığı gibi yaratan ortaklar buldular da bu yaratma onlarca birbirine benzer mi göründü? De ki, Allah her şeyi yaratandır Ve O birdir, karşı durulamaz güç sahibidir”[37]


Halbuki, burada, kendilerine tanrı diye yönelinen putların yaratıcılık özelliğine sahip olmadığı halde, bunlara tapınmanın anlamsızlığı vurgulanmaktadır


Cahiliye Araplarının Allah hakkındaki kanaatlerini tespit etmek için kullanılan ve bu yapılırken de, kanaatimizce, Kur’an’daki bir üslûbun tamamen göz ardı edildiği anlaşılan diğer bir âyet de şudur:


“ Andolsun, onlara: «Gökleri ve yeri kim yarattı?» diye soracak olsan, tartışmasız: «Onları üstün ve güçlü (aziz) olan, bilen (Allah) yarattı» diyecekler”[38]


Yapacağımız tahlilin sonunda, meâlini, “Eğer onlara, gökleri ve yeri kimin yarattığını sorsan, kesinlikle, onları Azîz ve Alîm’in yarattığını söylerler” şeklinde vereceğimiz bu âyete göre, müşrikler, Allah’ı yaratıcı kabul etmenin ötesinde, O’nu “azîz ve alîm” olarak da tanıyorlar mıydı? Bu soruya cevap verebilmek için öncelikle şu hususların altını çizmek gerekmektedir:


Birincisi; yukarıdaki âyetleri ele alırken de ifade ettiğimiz gibi, müşriklere böyle bir soru sorulmuş ve onlar da bu cevabı vermiş değillerdir Âyetten rahatlıkla anlaşılacağı üzere, eğer böyle bir soruya muhatap olurlarsa bu cevabı verme durumunda kalacaklardır Yani, göklerin ve yerin yaratıcısının Allah olduğunu itiraf etmek zorunda kalacaklardır


İkincisi; âyette, “azîz” ve “alîm” sıfatlarının müşrikler tarafından Allah’a nispet edilmek üzere dile getirileceği mi vurgulanmaktadır, yoksa bu sıfatların âyette yer alışı, bizzat kendi zâtını anlatmak üzere, muhatapların irşâdı maksadıyla, Allah tarafından yapılmış bir nitelendirme midir? Eğer düz gramer mantığıyla hareket edecek olursak “ ” fiilinden sonra gelen “ ” cümlesinin mef’ûl olarak değerlendirilmesi gerekir ve bundan da müşriklerin, Allah’ın “azîz” ve “alîm” olduğunu söyleyecekleri sonucu çıkarılabilir Bir kısım müfessir[39] âyeti böyle anlamakla birlikte, belâğat sahasında otorite sayılan Zemahşerî ve onu takip eden bazı müfessirler[40], “azîz” ve “alîm” ifadelerinin müşriklerin ağzından çıkan ya da çıkacak bir söz olmadığı, aksine, Allah’ın kendi zâtını nitelendirmesi sadedinde âyette yerini bulan bir ifade olduğu görüşündedirler Bu durumda âyeti şu şekilde anlamak gerekir: “Onlar, kendilerine göklerin ve yerin kim tarafından yaratıldığı sorulsa, bu yaratma işini azîz ve alîm olma özelliği kendisinin sıfatı olan Allah’a nispet ederler”[41] Âyetin siyâkı da, bu ikinci görüşü destekler mahiyettedir Zira, bu âyette Allah, devam eden âyetlerde anlatılacak olan sıfatlarına bir başlangıç ve hazırlık olmak üzere[42], kendisini “azîz” ve “alîm” olarak nitelendirdikten sonra, takip eden âyetlerde “ ” ile başlayan sıfat cümleleriyle kendisini anlatmaya devam etmektedir:


Bu âyetleri bir bütün olarak ele aldığımızda şu anlam ortaya çıkar:


“Onlara gökleri ve yeri kim yarattı diye sorsan; size yeri beşik kılmış ve doğru gidesiniz diye orada size yollar yaratmış olan, gökten bir ölçüye göre su indiren –ki biz onunla ölü memlekete hayat veririz, işte siz de böylece çıkarılacaksınız-, bütün çiftleri yaratan ve üzerlerine binip yerleşince Rabb’inizin nimetini anarak, ‘Bunu bizim hizmetimize vereni tesbih ve takdis ederiz, yoksa biz bunlara güç yetiremezdik ve biz şüphesiz Rabbimize döneceğiz’ diyesiniz diye bineceğiniz gemiler ve hayvanlar yaratan Azîz ve Alîm’in onları yarattığını söylerler”[43]


Görünürde müşriklerin ağzından çıkacak olan bir ifade içerisinde, Allah’ın kendi zâtını nitelendirmesinde şöyle bir ifade üslubu göze çarpmaktadır: Birisinden bir söz nakleden, naklettiği bu söz içerisine kendi tasarrufunu da ilave ederek aktarabilir Müfessir Âlûsî (ö1270/1854), böyle bir tarzın günlük pratik dilde de var olduğunu söylemekte ve bir misalle konuya açıklık getirmektedir: Bir şahıs “Üstad şunu söyledi” diyor Ondan bunu duyan ikinci şahıs, o kişinin “üstad”dan kimi kastettiğini gayet iyi bildiği için, onun sözünü üçüncü bir şahsa şu şekilde aktarıyor: “Filan şahıs bana, Şemsü’l-Eimme’nin şöyle dediğini söyledi” Halbuki birinci şahsın ağzından sadece “üstad” kelimesi çıkmıştı Fakat ikinci kişi üstadın adını ve özelliğini zikrederek üçüncü şahsa aktarmaktadır İşte bu âyette de aynı üslup söz konusudur[44] Bunun gibi, müşriklere de “Gökleri ve yeri kim yarattı” diye sorulacak olsa “Allah yarattı” diyecekler/demek zorunda kalacaklardır İşte onların yaratmayı kendisine nispet etme zorunda kalacakları Allah’ın “azîz” ve “alîm” olduğu, bizzat Allah tarafından vurgulanarak onlardan nakledilen sözün içerisine ilave edilmektedir Burada Allah, müşriklerce söylenecek olan söze, kendi zatını nitelendiren iki önemli sıfatı da ilave etmiş ve cümlenin tamamı müşriklerden hikaye üslubuyla nakletmiştir Bir başka ifadeyle, cümlenin “ ” kısmı müşriklere, “ ” kısmı ise Allah’a aittir[45]


Belağat açısından hadiseye baktığımızda, benzer üslubun Kur’an’da yer yer kullanıldığını görmekteyiz Nitekim, ele aldığımız âyetteki bu üslubun aksi yönden bir benzeri de, birisinde var olan bir düşüncenin, bir başkası tarafından, kendisi kabul etmemekle ve katılmamakla birlikte, sanki kabulleniyormuş intibaını veren bir üslupla nakletmesidir[46] Böyle bir üslupta daha ziyade istihza maksadı güdülür Meselâ şu âyetlerde bu üslup açıkça göze çarpmaktadır:


“Tat bakalım! Sen üstün ve şereflisin!”[47]


“Allah onlara: Ortaklarım nerede! diye seslendiği gün: Buna dair bizden hiçbir şahit olmadığını sana arz ederiz, derler”[48] Burada Allah, “ortaklarım” derken muhatapta var olan düşünceyi aktarmakta ve onları istihza yoluyla kınamaktadır[49]


“Dediler ki: ‘Ey kendisine Kur’an indirilen! Sen mutlaka bir mecnunsun!”[50]


“Firavun: Size gönderilen bu elçiniz mutlaka mecnundur, dedi”[51]


Bu son iki âyette, müşriklerin ve Firavun’un, muhataplarında var olan ve kendilerinin temelde kabul etmedikleri bir fikri, alay maksadıyla dile getirdikleri görülmektedir Çünkü müşrikler Hz Peygambere Kur’an’ın indirildiğini normalde kabul etmedikleri gibi, Firavun da Hz Musa’nın rasûl oluşunu kabul etmemektedir Maksatları muhatapta var olan bir düşünceyi alay eder tarzda ona hatırlatmaktır


Şunu da ilave etmek gerekir ki, Müşriklerin, kendisine karşı mücadele ettikleri Kur’an tarafından Allah’ın nitelendirilmesi sadedinde sık sık zikredilen bu iki üstün sıfat ile Allah’ı anmaları, İslam karşıtı stratejileri açısından da pek muhtemel gözükmüyor Nitekim, “Onlara: Rahmân’a secde edin! denildiği zaman, ‘Rahmân da neymiş! Bize emrettiğin şeye secde eder miyiz hiç!’ derler ve bu emir onların nefretini artırır”[52] âyetinde de açıkça görüldüğü üzere, müşrikler, “Rahmân da neymiş!” diyerek, tıpkı Firavun’un Hz Musa’ya, “Âlemlerin Rabbi dediğin de nedir”[53] demesi gibi, “bilmezlikten gelme” ve “yüzsüzlük”[54] tavrı göstermektedirler Savaştıkları İslâm dininin, Allah’ı, bir çok isimler yanında, bu isimle de tavsif etmesi nedeniyle[55] Rahmân’a karşı çıkmaktadırlar Bu nedenle Allah’ı azîz ve alîm olarak nitelendirmeleri, Kur’an karşıtı mücadeleleri açısından kendi aleyhlerine bir durum ortaya koyacağı için, buna yanaşmaları da zor gözüküyor


Ayrıca, cahiliye Arap toplumunda, en azından bir kısım insanların, Allah’ın üstün sıfatlarından biri olan, “O’nun her şeyi işitici” oluşu hakkında tartışmaya girdiklerini ifade eden rivâyetlerin[56] varlığı da, onların “Azîz” ve “Alîm” sıfatını bilinçli olarak Allah’a nispet etmeleri ya da edecek olmaları hususundaki tereddüdümüzü teyit etmektedir


Şu halde, bu âyetten yola çıkarak, müşriklerin Allah’ı azîz ve alîm olarak nitelendirdikleri sonucunu çıkarmak oldukça zor görünmektedir Durum bu şekilde olmakla birlikte, söz konusu âyetten hareketle, cahiliye Araplarının, Allah'ın azîz ve alîm gibi bazı üstün sıfatlara sahip olduğuna inandıklarını kesin bir dille ifade edenlerin[57] yanında, yapılan Türkçe meâllere de aynı kanaat yansıtılmıştır Örnek olarak şu meâlleri verebiliriz:


“Andolsun onlara: ‘Gökleri ve yeri kim yarattı?’ diye sorsan elbette diyecekler ki: ‘Onları, çok üstün, çok bilen (Allah) yarattı’”[58]


“Andolsun ki, onlara gökleri ve yeri kim yarattı? diye sorsan; ‘Onları şüphesiz güçlü olan, her şeyi bilen Allah yarattı’ derler”[59]


“Ey Nebiyyi Muazzam! Zâtı ulûhiyetime yemin ederim ki eğer sen ‘Yerin ve göklerin halikı kimdir?’ diyerek sual edersen elbette onlar ‘Cümle âleme galip ve ilmi her şeye şamil olan Allah Teâla halketti’ derler”[60]


“Celâlim hakkı için sorsan onlara o Gökleri ve Yeri kim yarattı? Elbette diyecekler: Onları o azîz, alîm yarattı”[61]


“Onlara: gökleri ve yeri kim yarattı? diye soracak olursan onlar, herhalde, her şeye galip olan, her şeyi hakkıyla bilen Allah yarattı, derler”[62]


“Andolsun ki onlara ‘Gökleri, yeri kim yarattı?’ (diye) sorsan elbette ‘Onları O mutlak galip, o (her şeyi) hakkıyla bilen (Allah) yarattı’ derler”[63]


“Semâvâtı ve arzı halkeden kimdir? diye suâl eder isen ‘Onu halkeden azîz ve âlim olan Allah’dır’ cevabını verirler”[64]


Yukarıda yaptığımız değerlendirmelerden sonra, kanaatimizce âyete şöyle bir meâl verilmesi daha yerinde olacaktır:


“Eğer onlara, gökleri ve yeri kimin yarattığını sorsan, kesinlikle, onları Azîz ve Alîm’in yarattığını söylerler”


Verdiğimiz bu meâlin ilk bakışta diğerlerinden pek bir farkı olmadığı anlaşılabilir Ancak, noktalama işaretlerinin cümlenin anlaşılmasında mühim bir rol oynadığı göz önünde tutularak önceki meâller incelenirse görülecektir ki onlarda, “Azîz ve Alîm’in yarattığı” ifadesinin bir bütün olarak müşriklere ait bir söz olduğu görüşü yansıtılmıştır Şöyle ki, önceki meâllerde “Azîz ve Alîm yarattı” ifadesi, ya tırnak işareti içine alınarak peşinden “derler” denilmiş veya “şöyle diyeceklerdir:” dedikten sonra nakledilmiştir Böylece, “Azîz ve Alîm yarattı” ifadesinin, bütünüyle müşriklere aidiyetine kesinlik kazandırılmıştır Ancak, bizim tercih ettiğimiz meâlde, âyetin Arapça metninin bazı müfessirlerin tercih ettiği gibi birinci görüşe de kısmî bir imkan tanıdığı göz önünde bulundurularak, “Azîz ve Alîm’in yarattığını söylerler” şeklinde bir ifade tercih edilmiştir Böylece, âyetin, tercih ettiğimiz ikinci görüşe göre de anlaşılmasına imkan tanınmıştır



B ALLAH’A KULLUK DÜŞÜNCESİ’nde PUTLARIN “ARACI TANRILAR” OLARAK GÖRÜLMESİ


Ele aldığımız konu çerçevesinde, üzerinde durmak istediğimiz diğer bir husus da, aşağıda ele alacağımız iki âyetin, vahyin iniş süreci göz ardı edilerek yorumlanması ve neticede de, müşriklerde Allah’a kulluk düşüncesinin varlığı sonucunun çıkarılmasıdır Vahiy öncesi Arap toplumunda insanın Allah ile olan ilişkisinin kulluk boyutu ele alınırken, genellikle üzerinde durulan ve vurgulanan husus, putların aracı tanrılar olarak görüldüğü ve onlara yöneltilen kulluğun Allah’a yaklaşmak amacı taşıdığıdır Bu teze göre, cahiliye Arap toplumunda Allah’a kulluk düşüncesi belirgin bir şekilde yer almakta; ancak, Allah’a yönelme ve O’nunla yakınlık kurmada putlar, “aracı tanrı” sıfatıyla önemli bir fonksiyon icra etmektedirler Böyle bir durumda putlar, düşük dereceli aracı tanrılar olarak, kendisine yönelen insanla Allah arasında köprü olmanın ötesinde bir işleve sahip değillerdir; burada, puta yönelen insanın nihaî amacı, Allah ile kulluk münasebeti kurmaktır[65] Vahyin iniş süreci çerçevesinde ve ilgili diğer âyetlerle birlikte bir bütün olarak değil de, parçacı bir yaklaşımla değerlendirilirse, şu iki âyete göre böyle bir tezin doğruluk payının olduğu düşünülebilir:


“Allah’ı bırakıp, kendilerine ne bir fayda ne de bir zarar veremeyecek olan şeylere ibâdet ediyorlar ve diyorlar ki: Bunlar bizim Allah katındaki şefaatçilerimizdir”[66]


“Dikkat et, hâlis din yalnız Allah’ındır O’nu bırakıp kendilerine bir takım dostlar edinenler: Onlara, bizi sadece Allah’a yaklaştırsınlar diye ibâdet ediyoruz, derler”[67]


Cahiliye Arabının putlara aracı tanrı olarak yöneldiği tezini, ilk bakışta bu iki âyet ispatlıyor gözükmektedir Ancak, böyle bir tezdeki isabet payını tespit edebilmek için, öncelikle, vahyin iniş süreci ve bu sürece paralel olarak müşriklerde bir tavır değişikliğinin olup olmadığını ortaya koymak gerekmektedir Bu yapılırken de şu hususun gözden uzak tutulmaması gerekir: Gerek sunduğu mesajın muhtevası ve gerekse icazı ve belağatı ile cahiliye toplumunun sosyal ve kültürel hayatında büyük bir tesir uyandıran Kur’an’ın, kendisine inanmayan insanları da etkileyerek, onların zihinlerinde bir takım kanaat değişikliklerinin oluşmasına ve yine onların, batıl inançları lehine savunma mekanizması geliştirmelerine neden olması kuvvetle muhtemeldir


Vahyin iniş süreci içerisinde, Kur’an’ın arz ettiği Allah inancına karşı, müşriklerin takındığı tavrı gözden geçirdiğimizde, öncelikli olarak şunu tespit etmekteyiz: Cahiliye dönemi Araplarının Allah adıyla tanıdıkları yüce Tanrı’nın, onların dinî hayatlarında ciddî bir yer tutmadığı, vahyin ilk sıralarında Hz Peygamberin getirdiği mesaja karşı takındıkları tavırdan rahatlıkla anlaşılmaktadır Kur’an Allah ismini kullanmaya başladığı zaman Mekke Arapları, çok ciddî bir tepki göstermişlerdi[68] Bu tepkinin boyutları Hz Peygambere ve onun tebliğini kabullenen insanlara uygulanan işkencelerden de rahatlıkla görülebilir Bu tepki, bir müddet sonra yerini bir uzlaşma arayışına terk edecektir Müşriklerin taptıkları tanrılara değinen ilk metin olan[69] el-Kâfirûn suresinin nüzûl sebebi olarak nakledilen şu olaydan, bu uzlaşma arayışını görmek mümkündür: Kureyş’in ileri gelenlerinden bir heyet Hz Peygambere gelerek şu teklifte bulunurlar: “Gel bir sene sen bizim ilâhlarımıza ibâdet et, bir sene de biz senin ilâhına ibâdet edelim”[70] Anlaşılıyor ki müşrikler, kendilerinin taptıkları ilâhlar ile Hz Peygamberin davet ettiği Allah arasında “bizim ilâhımız, senin ilâhın” şeklinde bir ayırım yaparak, Allah’ın kendilerinin de ilâhı olduğunu kabule yanaşmamaktadırlar Bu durum, müşriklerin artık vahyin toplumda oluşturduğu olumlu etkileri engellemeye güç yetiremeyeceklerini anlamaları neticesinde uzlaşmaya giderek bir nevi dönüşümlü kulluk teklifinde bulunduklarını göstermektedir Böyle bir teklif, bu insanların kulluk amacıyla putlara yönelişlerinde, nihaî amaç olarak ve içtenlikle Allah ile ilişki kurmak gibi bir düşüncelerinin olmadığını göstermektedir


Bu teklifin kabul görmemesi üzerine müşrikler daha sonra şöyle diyeceklerdir: “Bizim taptıklarımız malum, peki sen neye tapıyorsun? Bize bildir, nesebini söyle” Bunun üzerine el-İhlâs suresi nazil olmuştur[71] Dahhâk’tan nakledildiğine göreyse, müşriklerin Hz Peygambere yönelttikleri, “Mabudunun cinsini söyle; o, altından mı gümüşten mi?” şeklindeki soruları el-İhlâs suresinin nüzûlüne sebep olmuştur[72] Öyle anlaşılıyor ki onlar, şirk mantığının doğal bir sonucu olarak, ön plana çıkardıkları sahte tanrılarına kullukta öylesine yoğunlaşmışlardı ki, aktif inanç dünyalarında geri plana ittikleri Allah’ı unutmuşlar, Kur’an’dan O’nu niteleyen bazı özellikleri işitmelerine rağmen hatırlamak istememişlerdi Çünkü O’nu, ibâdet hayatlarından silmişler, tamamen kendi uydurmaları olan asılsız tanrılara yönelmişlerdi


Vahyin bir ileriki safhasında müşriklerin, bu kadar muhtelif insanların istek ve duygularını sadece bir mabudun nasıl tatmin edebileceğini tahayyül edemediklerini[73] ve Hz Peygamberin tevhid üzerindeki ısrarına şaşırarak şöyle dediklerini görmekteyiz: “İlâhları bir tek ilâh mı yapmış! Bu gerçekten tuhaf bir şey! Onlardan bir grup fırladı: Yürüyün, tanrılarınıza bağlı kalın Çünkü bu arzu edilen bir şeydir”[74] Bu âyetlerin nüzul sebebi olarak da şu olay nakledilir: Müşrikler Hz Peygamberin amcası Ebû Tâlib’e gelirler Peygambere iletilmek üzere: “Sen bizden ve bizim tanrılarımızı diline dolamaktan vazgeç; biz de seni tanrınla baş başa bırakalım” derler Hz Peygamber tevhidi şart koşunca “Ne o, tanrıları bir tek tanrı mı yapmış!” diyerek kalkar giderler[75]


Yine, Allah’a secde etmeye çağrıldıklarında O’nu tanımazlıktan gelirler: “Onlara: Rahmân’a secde edin! denildiği zaman, ‘Rahmân da neymiş! Bize emrettiğin şeye secde eder miyiz hiç!’ derler ve bu emir onların nefretini artırır”[76] Müşriklere “Rahmân’a secde edin” denildiğinde, “Rahmân da neymiş!” şeklinde cevap vermelerinden dolayı Râzî (ö606/1209), böyle söyleyen müşrikler hakkında üç ihtimalin varlığından söz eder: Birincisi, bu insanlar Allah’ı hiç tanımıyorlardı; ikincisi, tanımakla birlikte inkâr ediyorlardı; üçüncüsü, Allah’ı tanımakla birlikte “Rahmân” isminin O’na ait olup olmadığını bilmiyorlardı Râzî devamla, müfessirlerin çoğunun sonuncu ihtimali benimsediklerini söyler[77] Fakat, üçüncü durum kabul edilirse hemen akla şöyle bir soru gelmektedir: Eğer Rahmân isminin Allah’a ait olduğunu bilselerdi, teklifi kabul edip hemen secde mi edeceklerdi? Yani onların secdeden çekinmeleri “Rahmân” isminin Allah’a ait olup olmadığındaki tereddütlerinden mi kaynaklanıyordu? Kanaatimizce buradaki “Rahman da neymiş!” sorusu inkâr içindir ve anlamı, “Kendisine secde etmemizi emrettiğin Rahmân’a secde etmeyiz” demektir[78] Âyetin, “Ve bu emir onların nefretini artırır” şeklinde bitmesi de müşriklerin, emrolundukları şeyin farkında olarak bilinçli bir şekilde reddettiklerini göstermektedir Âyet, müşriklerin Rahmân isminin manasını bilmediklerini göstermez Bilakis, onların Rahmân’a karşı çıkmaları, savaştıkları İslam dininin, Allah’ı bir çok isimler yanında bu isimle de tavsif etmesi sebebiyledir[79]


Vahyin ilk dönemlerinde, müşriklerin Allah inancına karşı takındıkları bütün bu olumsuz tavırlardan anlaşılmaktadır ki, onların putlarıyla olan ibadet ilişkilerinde Allah’a yaklaşmak ve ona yönelmek gibi bir düşünceleri bulunmamaktadır Şu halde, yukarıdaki iki âyeti nasıl anlamak gerekmektedir?


Vahyin daha ileriki safhalarından anlaşıldığına göre, müşriklerin inanç dünyalarında, geri plana itilmiş ve silik de olsa var olan “Allah” kavramı, azımsanmayacak sayıda insanın müslüman oluşu ve Kur’an’ın da sürekli bir biçimde, uydurma ilâhların sahteliği konusunda muhataplarına yönelttiği eleştiriler neticesinde biraz daha belirginlik kazanmaya başlamıştır Artık Allah’ı tanımazlıktan gelemeyecekler, fakat kendi uydurdukları ilâhlardan da vazgeçemeyecekleri için, yaptıkları işi aklîleştirme yoluna gideceklerdir Yukarıda bahsettiğimiz gibi, vahyin ilk döneminde Allah ismine karşı olan tepki ve ilgisizlik, yerini, kendi şirk dünyalarında Allah’a da bir yer ayırmaya terk edecektir:


“Allah’ı bırakıp, kendilerine ne bir fayda ne de bir zarar veremeyecek olan şeylere ibâdet ediyorlar ve diyorlar ki: Bunlar bizim Allah katındaki şefaatçilerimizdir”[80]


“Dikkat et, hâlis din yalnız Allah’ındır O’nu bırakıp kendilerine bir takım dostlar edinenler: Onlara, bizi sadece Allah’a yaklaştırsınlar diye ibâdet ediyoruz, derler”[81]


İlk zamanlar, Kur’an’ın anlattığı Allah’ı tanımadıkları veya tanımak istemedikleri anlaşılan müşrikler, vahyin bu safhasında, “Allah’a yaklaşmak için putlara kulluk ettiklerini” söylemektedirler Bu durumu şu şekilde izah etmek mümkündür: Kullandıkları dilde “Allah” kelimesi yer almakla birlikte, pratik hayatlarında Allah tamamen unutulmuş, ibâdet hayatlarından da silinmişti Bu yüzden, vahyin ilk dönemlerinde, Kur’an’ın vasfettiği Allah’a karşı yoğun bir muhalefet vardı Fakat Kur’an’ın oluşturduğu dinî ve tevhidî atmosfer neticesinde, vahyin daha sonraki dönemlerine doğru, “Biz de Allah’a inanıyoruz, fakat bu putlara da, bizi O’na yaklaştırmaları için kulluk ediyoruz” demektedirler Eğer, Allah’a yaklaşmak için putlara tapınma inancı ve düşüncesi baştan mevcut olsaydı, “Ey Muhammed! Rabbini bize vasfeyle, nesebini bildir” diye karşı çıkmayıp, “Senin anlattığın Allah’a biz de inanıyoruz Kulluktaki nihaî hedefimiz O’dur Putlara tapmaktan asıl maksadımız O’na yaklaşmaktır” şeklinde savunma yapmaları beklenirdi Yine vahyin ilk dönemlerinde, Hz Peygambere, “Sen bizim ilâhlarımıza bir sene kulluk et, bizde senin ilâhına bir sene kulluk edelim” şeklindeki dönüşümlü kulluk tekliflerinin de, müşriklerdeki Allah inancının vahiy öncesinde ve vahyin ilk dönemlerinde ne kadar silik olduğunun bir belirtisi olmalıdır


Müşriklerin Allah hakkındaki düşüncelerindeki bu değişme seyrini, ilgili âyetlerin yer aldığı sûrelerin İslam alimleri tarafından yapılan nüzul sıralamasını esas alarak tespit etmeye çalıştık Müşriklerin Allah hakkındaki çelişkili iddialarını yansıtan âyetlere baktığımızda, bu iddiaların, aynı inancın farklı yönlerini yansıtması uzak bir ihtimal gibi gözükmektedir Mesela, putların, Allah’a yaklaştıran vasıtalar olduğunu söylemekle[82], şerîklerin âlemlerin Rabb’ine eşit sayılması[83], normal olarak aynı kimselerin inanışı olmamalıdır[84] Bu durumda, bahsettiğimiz gibi, ya müşriklerin ulûhiyet konusunda bir fikrî değişime uğradıklarını, yani başlangıçta adını bilmekle beraber gerçek mahiyetini hatırlayamadıkları ve dolayısıyla yoğun bir muhalefet gösterdikleri Allah’ı, vahyin oluşturduğu fikrî ortam ve hava neticesinde hatırlamaya başlayarak, putlara kulluklarındaki nihaî amacın Allah’a kulluk olduğunu öne sürdüklerini; ya da o günkü müşrik toplumda farklı inanç yapılarına sahip insanların var olduğunu kabul etmemiz gerekmektedir Müşriklerin ulûhiyet konusundaki düşüncelerinin Kur’an’da, vahyin iniş sürecine paralel olarak farklı biçimlerde yer alması, birinci ihtimali kuvvetlendirmektedir Nitekim Hüseyin Atay da müşrikler hakkında, “Putların Allah katında şefaatçi ve aracı olduklarını iddia etmekle yeni bir durum almış oluyorlardı Böylece Kur’an’ın ortaya koyduğu Allah’ın birliği inancı ile kendi inançlarını bağdaştırıp uzlaştıracaklarını zannettiler” diyerek, fikirlerinde bir tekamülün olduğunu ifade etmektedir[85] Şu halde, parçacı bir yaklaşımla, bir ya da iki âyetten yola çıkarak, müşriklerin Allah’a kulluk ettiklerini ve bunu yaparken de putları aracı tanrılar ve şefaatçiler olarak gördüklerini ileri sürmek pek de tutarlı olmasa gerekir Şunu da unutmamak gerekir ki, somut varlıklara tapınmanın başlangıcında, yani tevhidden şirke kayış sürecinin ilk döneminde böyle bir “Aracı Tanrı” düşüncesinin varlığı her ne kadar kuvvetle muhtemel ise de, zamanın ilerlemesi sonucunda, cahiliye Araplarında da olduğu gibi, putlara olan yöneliş, bir zaman sonra Allah’ın kulluk hayatından tamamen silinmesine neden olabilmektedir Putlara olan yoğun yöneliş sonucunda geri plana itilen Allah inancı, ancak yeni bir ilahî mesajın gelişiyle, bu mesaja olumlu cevap verenlerin gönüllerinde gerçek yerini bulurken, karşı tavır koyanların zihinlerinde de en azından kısmî bir belirginlik kazanabilecektir



SONUÇ


Makalemizin başında da belirttiğimiz gibi, amacımız cahiliye Araplarındaki Allah inancını bütün yönleriyle incelemek değildi Maksadımız, Kur’an haricindeki bilgi kaynaklarının konunun aydınlatılmasındaki yetersizliğine ve bir takım tereddütleri de beraberinde taşıdığına kısaca değindikten sonra, esas olarak, müşriklerin inanç dünyalarına işaret eden bazı âyetlerin yorumlanması ve anlaşılması noktasında zihnimizde oluşan bazı istifhamların cevabını aramaktı Bu temel gayeden hareketle ortaya çıkan bu çalışma vesilesiyle, Kur’an’a dayalı her araştırmada gözetilmesi gerektiğini düşündüğümüz şu temel esasların, ihmal edilmemesi gereken hususlar olduğunu da sonuç olarak vurgulamak istiyoruz:


1 Kur’an eksenli konu araştırmalarında, Kur’an’ın bütünlüğü muhafaza edilmeli ve parçacı yaklaşımlarla bir tek âyetten hareketle kesin hükümler verilmemelidir Bir konu ile ilgili âyetler birlikte değerlendirilmelidir


2 Nüzul sebeplerinin vahyin bir bütün olarak anlaşılmasında önemli fonksiyon icra ettiği gerçeği göz önünde bulundurulmalıdır


3 Âyetlerin doğru anlaşılması için, dilde var olan ifade üslupları gözden uzak tutulmamalıdır Bu yapılırken de Kur’an’ın esas itibariyle yazılı bir metin olmayıp sözlü mesaj özelliği taşıdığı ve sözlü ifadedeki vurgulamaların bir çoğunun yazılı metinde görülemeyeceği ihtimal dahilinde tutulmalı ve siyak sibak ilişkisi göz önünde tutularak düşülebilecek hatalar bertaraf edilmeye çalışılmalıdır


4 Kur’an’ın nüzul sürecinde, vahyin oluşturduğu fikrî ortamın etkisi altında kalan muhatapların kültürel ve psikolojik bazı değişimlere uğrayabilecekleri, yeni tavır almalar ve söylemler geliştirebilecekleri, bu durumun da vahyin muhtevasına şu veya bu şekilde yansıyabileceği göz ardı edilmemelidir


KAYNAKÇA


ALİ, Cevad (ö1987), el-Mufassal fî Târîhi’l-Arab Kable’l-İslâm, I-X, 2 baskı, Bağdat 1413/1993

el-ÂLÛSÎ, Şihâbüddîn Mahmûd (ö1270/1854), Rûhu’l-Me’ânî fî Tefsîri’l-Kur’âni’l-Azîm, I-XVI, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1414/1994

el-ÂLÛSÎ, Mahmûd Şükrî (ö1342/1924), Bülûğu’l-Ereb fî Ma’rifeti Ahvâli’l-Arab (Thk: Muhammed Behcet el-Eserî), I-III, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut ts

ATAY, Hüseyin, Kur’an’a Göre İman Esasları, Ankara ts

ATEŞ, Süleyman, Kur’ân-ı Kerîm ve Yüce Meâli, Kılıç Kitabevi, Ankara ts

Yüce Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri, Yeni Ufuklar Neşriyat, İstanbul 1989

el-BEYDÂVÎ, el-Kâdî Nasruddîn (ö685/1286), Envâru’t-Tenzîl ve Esrâru’t-Te’vîl, I-II, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1408/1988

el-BUHÂRÎ, Muhammed b İsmâil (ö256/870), el-Câmi’u’s-Sahîh (Thk: Abdülazîz b Abdullah b Bâz), I-VIII, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1411/1991

ÇANTAY, Hasan Basri, Kur’ân-ı Hakîm ve Meâl-i Kerîm, I-III, 2 baskı, Ahmed Said Matbaası, İstanbul 1958

ed-DERVÎŞ, Muhyiddîn, İ’râbu’l-Kur’âni’l-Kerîm ve Beyânuhû, I-X, 4 baskı, Dâru’bni Kesîr, Beyrut 1415/1994

DOĞRUL, Ömer Rıza, Tanrı Buyruğu, I-III, 3 baskı, Bilgi Yayınevi, İstanbul 1955

EBÛ HAYYÂN, Muhammed b Yûsuf el-Endelûsî (ö745/1344), el-Bahru’l-Muhît, I-X, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1412/1992

EBU’S-SU’ÛD, Muhammed b Muhammed el-İmâdî (ö9821574), İrşâdü’l-Akli’s-Selîm ilâ Mezâyâ’l-Kitâbi’l-Kerîm, I-V, Dâru’l-Fikr, Beyrut ts

ELMALILI, Muhammed Hamdi Yazır (ö1360/1941), Hak Dini Kur’an Dili, I-IX, Eser Neşriyat, İstanbul 1979

IZUTSU, Toshihiko, Kur’an’da Allah ve İnsan (Çev: Süleyman Ateş), Kevser Yayınları, Ankara ts

İBN ÂŞÛR, Muhammed et-Tâhir (ö1973), et-Tahrîr ve’t-Tenvîr, byy ts

İBN ATİYYE, Ebû Muhammed Abdülhakk el-Endelûsî (ö546/1151), el-Muharreru’l-Vecîz fî Tefsîri’l-Kitâbi’l-Azîz (Thk: Abdüsselâm Abdüşşâfî Muhammed), I-V, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1413/1993

İBN HANBEL, Ahmed (ö241/855), Müsned, I-VI, el-Mektebetü’l-İslâmî, Beyrut 1413/1993

İBN KAYYİM, Ebû Abdillah Muhammed b Ebî Bekr el-Cevziyye (ö751/1350), el-Fevâidu’l-Müşevvik ilâ Ulûmi’l-Kur’ân ve İlmi’l-Beyân, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1402/1982

İBNÜ’L-KELBÎ, Hişâm b Muhammed (ö204/819), Putlar Kitabı (Kitâbü’l-Asnâm) (Thk: Ahmed Zeki Paşa, Çev: Beyzâ Düşüngen), AÜİF Yayınları, Ankara 1963

İBN KESÎR, Ebû’l-Fidâ İsmâil (ö774/1372), Tefsîru’l-Kur’âni’l-’Azîm, I-IV, Dâru’l-Ma’rife, Beyrut 1402/1982

İBNÜ’L-MÜNÎR, Nâsıruddîn Ahmed b Muhammed el-İskenderî, el-İnsâf fîmâ tadammanahu’l-Keşşâf mine’l-İ’tizâl (Zemahşerî’nin el-Keşşâf’ı ile birlikte matbu), I-IV, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1397/1977

MEHMED VEHBİ, Hülâsatü’l-Beyân, I-XVI, 4 baskı, Üçdal Neşriyat, byy, ts

el-MERÂĞÎ, Ahmed Mustafa (ö1364/1945), Tefsîru’l-Merâğî, I-X, 3 baskı, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1394/1974

ÖZLER, Mevlüt, İslâm Düşüncesinde Tevhid, Nûn Yayıncılık, İstanbul 1995

er-RÂZÎ, Fahruddîn (ö606/1209), Mefâtihu’l-Ğayb (et-Tefsîru’l-Kebîr), I-XXXII, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1411/1990

SAİD, Cemil, Kur’ân-ı Kerîm Tercümesi, byy, ts

es-SEMERKANDÎ, Ebu’l-Leys Nasr b Ahmed b İbrâhim (ö383/993), Bahru’l-Ulûm (Thk: A Muhammed Muavvid), I-III, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1413/1993

eş-ŞEHRİSTÂNÎ, el-Milel ve’n-Nihal (Thk: M Seyyid Keylânî), Dâru’l-Ma’rife, Beyrut ts

eş-ŞEVKÂNÎ, Muhammed b Ali (ö1250/1834), Fethu’l-Kadîr (Thk: Hişâm el-Behârî, Hudar Akârî), I-V, el-Mektebetü’l-Asriyye, Beyrut 1415/1995

et-TABERÎ, Ebû Ca’fer Muhammed b Cerîr (ö310/923), Câmi’u’l-Beyân an Te’vîli’l-Kur’ân, I-XV, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1408/1988

et-TİRMİZÎ, Ebû İsâ Muhammed b İsâ (ö279/892), Sünenü’t-Tirmizî (Thk: Ahmed Muhammed Şâkir), I-V, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1408/1987

el-VÂHIDÎ, Ebü’l-Hasen Ali b Ahmed en-Nîsâbûrî (ö468/1075), Esbâbü Nüzûli’l-Kur’ân (Thk: K Besyûnî Zağlûl), Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1411/1991

el-Vasît fî Tefsîri’l-Kur’âni’l-Mecîd (Thk: Âdil Ahmed Abdülmevcûd), I-IV, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1415/1994

YILDIRIM, Suad, Kur’an’da Ulûhiyyet, Kayıhan Yayınları, İstanbul 1987

ez-ZEMAHŞERÎ, Cârullâh Ebü’l-Kâsım Mahmûd b Ömer (ö538/1143), el-Keşşâf an Hakâiki’t-Tenzîl ve Uyûni’l-Ekâvîl fî Vücûhi’t-Te’vîl, I-IV, Dâru’l-Fikr, Beyrut 1397/1977

ez-ZERKEŞÎ, Bedrüddîn Muhammed b Abdillah (ö794/1392), el-Burhân fî Ulûmi’l-Kur’ân (Thk: Y Abdurrahmân el-Mer’aşlı, C Hamdi ez-Zehebî, İ Abdullah el-Kürdî), I-IV, Dâru’l-Ma’rife, Beyrut 1410/1990

ez-ZEVZENÎ, Hüseyin b Ahmed b el-Hüseyin (ö486/1093), Şerhu’l-Mu’allakâti’s-Seb’, Dâru Sâdır, Beyrut ts

--------------------------------------------------------------------------------

* Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim Dalı

[1] Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyyet, s 1

[2] (Züheyr b Ebî Sülmâ Bk Zevzenî, Şerhu’l-Mu’allakâti’s-Seb’, s 81)

[3] (Ümeyye b Ebi’s-Salt Bk eş-Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal, II, 241; Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 485)

[4] (Kus b Sâ’ide el-İyâdî Bk eş-Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal, II, 242)

[5] (Alâf b Şihâb et-Teymî Bk eş-Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal, II, 244)

[6] (Ubeyd İbnü’l-Ebras el-Esedî Bk Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 506)

[7] (Zeyd b Amr b Nüfeyl Bk Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 473)

[8] İsimleri hanîfler listesinde yer alan kişiler ve bunlar hakkındaki bilgi ve değerlendirmeler için bk Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 463

[9] Bu iddiayı ortaya atanlar için bk Izutsu, Kur’an’da Allah ve İnsan, s 106-107 (30 nolu dipnot); Suat Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyyet, s 104 (57 nolu dipnot)

[10] Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 497

[11] Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 499

[12] İbn Kelbî, Kitâbu’l-Asnâm, s 27

[13] İbn Kelbî, Kitâbu’l-Asnâm, s 44 Havlân kabilesinin bu uygulamasına Kur’an’da da işaret edilmektedir Bk El-En’âm 6/136

[14] Cahiliye dönemi şiir örneklerinden hareketle, Arapların inançları hakkında kesin hüküm çıkaranları eleştiren Cevad Ali, Nizâr kabilesine atfedilen bu telbiyeden hareketle bütün cahiliye Araplarının Allah’ın varlığına açık bir şekilde inandıkları neticesini çıkarmaktadır ki, bu tavır onun için bir çelişki olarak değerlendirilebilir Bk Cevad Ali, Târihu’l-Arab Kable’l-İslâm, VI, 105

[15] İbn Kelbî, Kitâbu’l-Asnâm, s 32

[16] Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal, II, 235-236

[17] el-Câsiye 45/24

[18] Yâsîn 36/78-79

[19] Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal, II, 235

[20] el-Furkân 25/7-8

[21] Âlûsî, Bülûğu’l-Ereb, II, 198

[22] Suat Yıldırım da haklı olarak, Şehristânî’nin yaptığı tespitin iknâ edici delillere dayanmadığını ifade etmektedir Bk Suat Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyyet, s 2 (1 nolu dipnot)

[23] Âlûsî, Bülûğu’l-Ereb, II, 197

[24] Izutsu da aynı âyetlerden yola çıkarak benzer tespitlerde bulunur ve şu hükmü verir: “İslamdan önceki Araplar arasında bulunan Allah kavramı, mahiyet itibariyle İslamın Allah kavramına şaşırtacak derecede yakındır” Izutsu, Kur’an’da Allah ve İnsan, s 95-96

[25] ez-Zümer 39/38

[26] ez-Zuhruf 43/87

[27] el-Mü’minûn 23/84-89

[28] Yûnus 10/31

[29] Bk el-İsrâ 17/67; el-Ankebût 29/65; Lokmân 31/32

[30] Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyet, s 4

[31] Bk el-A’râf 7/191; Yûnus 10/34; er-Ra’d 13/16; en-Nahl 16/20; el-Hacc 22/73; el-Furkân 25/3; Fâtır 35/40; el-Ahkâf 46/4

[32] Bk en-Nahl 16/ 73; el-Ankebût 29/17; er-Rûm 30/40

[33] Bk er-Ra’d 13/14; Fâtır 35/14; el-Ahkâf 46/5

[34] Bk el-Mü’min 40/20

[35] Bk Yûnus 10/35

[36] Nitekim Izutsu bu âyete dayanarak şöyle bir kanaat ortaya koymaktadır: “Yaratmanın Allah’a nispeti tam sabitlik arz etmiyordu Çünkü Kur’an, bize putların da yaratıcı olduklarını kabul eden bazı putperestlerin bulunduğunu haber vermektedir” (Izutsu, Kur’an’da Allah ve İnsan, s 115)

[37] er-Ra’d 13/16

[38] ez-Zuhruf 43/9

[39] er-Râzî, Mefâtîhu’l-Ğayb, XXVII, 168-169; es-Semerkandî, Bahru’l-Ulûm, III, 203; Ebû Hayyân, el-Bahru’l-Muhît, IX, 360; el-Vâhıdî, el-Vasît, IV, 65; eş-Şevkânî, Fethu’l-Kadîr, IV, 678

[40] Zemahşerî, el-Keşşâf, III, 479; Beydâvî, Envâru’t-Tenzîl, II, 369 (Beydâvî birinci görüşün de ihtimal dahilinde olduğunu ifade etmektedir); İbn Atiyye, el-Muharreru’l-Vecîz, V, 46; Ebu’s-Su’ûd, İrşâdü’l-Akli’s-Selîm, V, 537; Âlûsî, Rûhu’l-Me’ânî, XIV (Cüz, 25), 102; İbn Âşûr, et-Tahrîr ve’t-Tenvîr, XXV, 168

[41] Zemahşerî, el-Keşşâf, III, 479

[42] İbn Atiyye, el-Muharreru’l-Vecîz, V, 46

[43] ez-Zuhruf 43/9-14

[44] Âlûsî, Rûhu’l-Me’ânî, XIV (Cüz, 25), 102 Âyetin benzer örneklendirmelerle izahı hakkında ayrıca bk İbnü’l-Münîr, el-İnsâf, III, 479; Muhyiddîn ed-Derviş, İ’râbu’l-Kur’ân, IX, 69

[45] Muhyiddîn ed-Derviş, İ’râbu’l-Kur’âni’l-Kerîm ve Beyânuhû, IX, 69

[46] Kur’an’da yer alan bu hitap üslubu hakkında bk İbn Kayyim el-Cevziyye, el-Fevâidu’l-Müşevvik ilâ Ulûmi’l-Kur’ân ve İlmi’l-Beyân, s 43; Zerkeşî, el-Burhân fî Ulûmi’l-Kur’ân, IV, 49-52

[47] ed-Duhân 44/49

[48] Fussilet 41/47

[49] Zemahşerî, el-Keşşâf, II, 407

[50] el-Hıcr 15/6

[51] eş-Şu’arâ 26/27

[52] el-Furkân 25/60

[53] eş-Şu’arâ 26/23

[54] Âlûsî, Rûhu’l-Me’ânî, XIV (Cüz, 19), 58; Merâğî, Tefsîru’l-Merâğî, VII (Cüz, 19), 32

[55] Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyet, s 113

[56] “Yaptıklarınızdan çoğunu Allah’ın bilemeyeceğini sanıyordunuz” (Fussilet 41/22) âyetinin nüzul sebebi olarak şu olay rivayet edilmektedir: Kâbe’nin yanında Kureyş ve Sakîf kabilesinden bir grup kendi aralarında, Allah’ın konuşulan her şeyi işitip işitemeyeceğini tartışmışlar; bir kısmı, bazı sözlerimizi duyar bazılarını duymaz, eğer sesimizi yükseltirsek duyar, aksi takdirde duymaz derken, diğer bir kısmı, eğer bazısını duyarsa hepsini de duyması gerekir demiştir Bunun üzerine yukarıdaki âyet nâzil olmuştur (Buhârî, “Kitâbu Tefsîri’l-Kur’ân (Sûretü Fussilet)”, 1-2; Tirmizî, “Kitâbu Tefsîri’l-Kur’ân”, 1-2; İbn Hanbel, I/381; krş Taberî, Câmi’u’l-Beyân, XII (Cüz 24), 109; Vâhıdî, Esbâbu Nüzûli’l-Kur’ân, s 387)

[57] Meselâ Mevlüt Özler konuyla ilgili olarak şöyle demektedir: "Şu âyetten anlıyoruz ki, Araplar Allah'ın varlığı yanında O'nun (ilim gibi) üstün bir takım niteliklere de sahip olduğuna inanıyorlardı: "Andolsun onlara 'Gökleri ve yeri kim yarattı?' diye sorsan, elbette 'onları, çok üstün, çok bilen Allah yarattı' diyeceklerdir" (ez-Zuhruf 43/9) Mevlüt Özler, İslâm Düşüncesinde Tevhid, s 38

[58] Süleyman Ateş, Kur’ân-ı Kerîm ve Yüce Meâli

[59] Heyet (Ali Özek başkanlığında), Kur’ân-ı Kerîm ve açıklamalı Meâli

[60] Mehmed Vehbi, Hülâsatü’l-Beyân, XIII, 5182

[61] Elmalılı, Hak Dini, VI, 4265

[62] Ö Rıza Doğrul, Tanrı Buyruğu

[63] H Basri Çantay, Kur’ân-ı Hakîm ve Meâl-i Kerîm

[64] Cemil Said, Kur’ân-ı Kerîm Tercümesi

[65] Benzer değerlendirmeler için bk İbn Kesîr, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, IV, 45; Süleyman Ateş, Yüce Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri, IV, 466, VII, 526-527

[66] Yûnus 10/18

[67] ez-Zümer 39/3

[68] Izutsu, Kur’an’da Allah ve İnsan, s 89

[69] Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyet, s 302

[70] Taberî, Câmi’u’l-Beyân ‘an Te’vîli’l-Kur’ân, XV (Cüz, 30), 330; Vâhıdî, Esbâbü Nüzûli’l-Kur’ân s 496; Zemahşerî, el-Keşşâf, IV, 292; Râzî, Mefâtîhu’l-Ğayb, XXXII, 134; İbn Kesîr, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, IV, 560; Âlûsî, Rûhu’l-Me’ânî, XVI (Cüz, 30), 450

[71] Tirmizî, Sünenü’t-Tirmizî, “Tefsîru’l-Kur’ân (el-İhlâs)”, 1 Krş Taberî, Câmi’u’l-Beyân ‘an Te’vîli’l-Kur’ân, XV (Cüz, 30), 342-343; Vâhıdî, Esbâbü Nüzûli’l-Kur’ân, s 500-501; Zemahşerî, el-Keşşâf, IV, 298; İbn Kesîr, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, IV, 565-566

[72] Râzî, Mefâtîhu’l-Ğayb, XXXII, 161

[73] Elmalılı, Hak Dini Kur’an Dili, VI, 4085

[74] Sâd 38/5-6

[75] Taberî, Câmi’u’l-Beyân, XII (Cüz, 23), 125; Vâhıdî, Esbâbü Nüzûli’l-Kur’ân, s 380-381

[76] el-Furkân 25/60

[77] Râzî, Mefâtîhu’l-Ğayb, XXIV, 92

[78] Şevkânî, Fethu’l-Kadîr, IV, 106

[79] Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyyet, s 113

[80] Yûnus 10/18

[81] ez-Zümer 39/3

[82] Bk ez-Zümer 39/3

[83] Bk eş-Şu’arâ 26/98

[84] Bk Suad Yıldırım, Kur’an’da Ulûhiyyet, s 2

[85] Bk Hüseyin Atay, Kur’an’a Göre İman Esasları, s 37

Selamün Aleyküm kardeşim
Faydalı bir makaleydi Rahman cc razı olsun, emeğinize sağlık Cahiliye tasavvurundaki ilah düşüncesi hakkında bilgilenmek, bizlerin tevhid inancımıza da sıkı sarılmamıza vesile olduğu gibi; ilah anlayışının insan hamuruna ne şekilde yansıdığını da, cahiliye şahsiyetlerinde anlamamıza yardım ediyor Bir taraftan kamil insan hedefinde olan, tek mutluluk pınarı İslam, içindeki hükümler ile nasıl bir sosyal hayat, nasıl bir kişilik gayesinde olduğunu Kur'an ile bizlere bildirmiş ve Kur'an'ın en güzel temsilcisi ve örneği olan Efendimiz (sav)'in yüce şahsiyetinde tüm insanlığa evrensel bir numune olarak ahirete uzanan kökler ile sunmuştur Onlar Allah'ın uluhiyetine inanıyorlar, lakin putlarından da vazgeçmiyorlardı Putları, kendileri ile Rableri arasında bir şefaatçi olarak görüyorlardı Tevhidin dinamiğindeki düşünceyi, o ince daveti anlamaktan çok uzaktaydılar
Hidayet, sırat-ı mustakim, tevhid nimetlerinin şükrünü candan eda etmek duası ile
Selam, bu davayı anlatan tüm peygamberlerin üzerine olsun
Selam ve Dua ile

sevgili kardeşim bu metin ne kadar güzel olmuş bilemezsiniz çok güzel çıkarımlar elde ettim yeni bir bakış açısı ve ufuk yakaladım

Bu noktada yazınızın son kısmına eklenebilecek bir örnek olarak ilk hicretten yanlış anlama üzerine dönülmesine yol açan Garanik olayının tekrardan düzeltilmesi sonucu yapılmış pekiştirmeler müşriklerin fikir değiştirmesinde ek olarak kullanılabilir düzeydemidir


Şimdiden teşekkürler