Vay Deli Gönül...

VAY DELİ GÖNÜL

Samimiyet ne büyük nimet! Riyakârlığın insana verdiği ağırlık, nefsin hoşlanmasından dolayı bir yük olarak taşınır sırtta Şuur sıçramasıyla bir anda hissedilecek samimiyetin tadına varmak gerekDeliler, Veliler, Mecnunlar, Âşıklar samimiyet madeninden azami istifade edenler Bizlerse, kelimelerin ve hadiselerin kışrında(kabuk) oyalananlarSivas’lı Âşık Ruhsâti’nin samimi satırları sebebiyle yazıyoruz bunları O âşıkların, elem ve keder içine gizlenmiş zevkleri nasıl yaşadıklarını anlamaya çalışıyoruz Nasıl kanatlanıp uçuyorlar? Nasıl yangının içinde gül kokularına mazhar oluyorlar Anlamaya çalışıyoruzAnlayabilir miyiz?“Kalpler Allah’ı zikretmekle mutmain olur” İlahi hitabı gereğince, işin edebine riâyetle ehl-i tarik olmak, istikameti muhafaza etmek ve ısrarla istemekle anlayabilirizAnlayınca da, Ruhsâti’nin şu satırlarını hangi idrak derinliğinden gördüğünü, hangi duygularla kaleme döktüğünü fark ederiz
Daha senden gayrı âşık mı yoktur
Nedir bu telâşın ey deli gönül
Hele bir düşünsen fâni dünyayı
Neler geldi geçti say deli gönül
*****Baktım iki kişi mezâr eşiyor
Gam kasavet dalgalanıp aşıyor
Çok yaşayan yüze kadar yaşıyor
Topraklar başıma vay deli gönül
*****Mevlam kanat vermiş uçamıyorsun
Bu nefsin elinden kaçamıyorsun
Neden bu dünyadan geçemiyorsun
De gönül rüyâya doy deli gönül
*****Bir gün bindirirler ölüm tahtına
Yarın iletirler Hakkın katına
Topraklar susamış adam etine
Hep ağzını açmış hey deli gönül
*****Gel Ruhsat faniden ümidiniüz
İnanmazsan bak kitaba yüze yüz
Hanen mezaristan malın bir top bez
Daha doymadın mı doy deli gönül
Sözün bittiği yer:
TOPRAKLAR BAŞINA VAY DELİ GÖNÜL