Ölüm Müminin Dostudur

ÖLÜM MÜMİNİN DOSTUDUR

Hazreti Hamza, ömrünün sonlarında, düşman saflarına hücum etmek için zırhsız ve kendinden geçmiş bir halde savaşa gelirdi

Göğsü açık, vücudu çıplak olduğu halde ileri gider, kendini kılıçlara atardı

Halk: Ey Rasulullah'ın amcası, ey saflar yaran aslan, ey erler padişahı,

Sen Allah'ın buyruğunda, 'Kendinizi tehlikeye atmayın' emrini okumadın mı?

O halde neden harp meydanında kendini böyle tehlikeye atıyorsun, diye sordular

Sen genç, kuvvetli ve metanetli iken düşman safına zırhsız gitmezdin

İhtiyarlayıp zayıflayınca, belin bükülünce tedbirsiz dolaşıyorsun

Kılıca ve mızrağa karşı aldırmaz şekilde harp ediyorsun

Oysa kılıç ihtiyara hürmet etmez Kılıç ve okta insanı ayırt etmek özelliği yoktur

Bî-haber dostlar, bu şekilde gayret ve muhabbetlerinden dolayı ona nasihat veriyorlardı

Hamza cevaben dedi ki: Ben genç iken ölümü dünyaya veda etme olarak görürdüm

Ölüme doğru kim isteyerek gider? Ejderha karşısında kim çıplak durur?

Lakin, Muhammed'in nuru sayesinde ben, bu fani memlekete (dünyaya) boyun eğmiş ve bağlı değilim

Zahiri hislerin ötesinde, Hakikat Şahı'nın ordugâhını, Hak Nuru askerleriyle dolu görüyorum

O ordugâhta çadırlar çadırlara geçmiş; çadır ipleri iplere sarılmış Beni gaflet uykusundan uyandıran Allah'a şükür ve hamd olsun

Ölüm kimin nazarında tehlike ise 'tehlikeye atılmayın' emri de onadır

Nazarında ölüm, hakikat kapısının açılma sebebi olan kimseye ise hitap olarak 'çabuk olun� emri vârit olmuştur

Ey Allah'ın lütfunu görmüş olanlar, ferahlanın! Ey ilâhi kahra mazhar olanlar, siz de üzülün!

Her kim ölümü Yusuf gördü ise, ona canını feda etti; her kim ölümü kurt gördü ise hidayetten ayrıldı

Oğul, herkesin ölümü kendi rengindendir Düşman olanlara düşman, dost olanlara dosttur