Seleciler Çığırtkanlar Sakalar Kemankeşler

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-25-2012

Seleciler-Çığırtkanlar-Sakalar- Kemankeşler-Resimleri-Seleciler-Çığırtkanlar-Sakalar- Kemankeşler Hakkında

Seleciler

Yünden hırkaları, ellerinde alemleri, başlarında hasırdan destarları olan dilenciler 16 ve 17 yüzyıl Osmanlısı’nda yedi bin taneydi O yıllarda bakacak kimsesi olmayan, bir iş yapamayacak kimselere “cer kağıdı” denilen dilenme ruhsatı verilirdi Ruhsatı olmayanın dilenme izni yoktu Ancak bunu pek önemseyen yoktu Bunun için Tanzimattan önce hepsini kontrol altına almak amacıyla bir esnaf zümresi kabul edildi Eyüp Camii merkez kabul edilerek “Seele Kethüdalığı” adıyla bir kahyalığa bağlandı

çığırtkanlar

Herhangi bir şey üzerine ilgi toplamak, müşteri çekmek için yüksek sesle bağırtılan adamlardı İstanbul’da çarşı Pazar boylarında kendilerine mahsus edebiyatı olan bir tabakaydı Sokaklarda seyyar dolaşan satıcıların her birinde bir çığırtan çalışması zorunlu gibiydi Bunların başında da Mahmutpaşa çarşısı ve Büyük Kapalıçarşı dükkanlarının çığırtkanları geliyordu

Sakalar

Eski İstanbul evlerinde su ihtiyacı çeşitli şekillerde karşılanırdı En basit çözüm tabii ki her evin yakınındaki çeşmelerdi Fakat onlarda çok kalabalık olurdu Böylece saka loncası, evlere para karşılığında su taşıyan kişileri bir araya getirdi Bu 19 yüzyılın sonuna kadar devam etti Saka, her gün bıraktığı kırba sayısı kadar evin kapısının kenarına tebeşirle işaret koyardı Ay sonunda da paralarını toplardı Fakat hemen hemen her ay müşteriyle saka arasında para toplama zamanı gelince kavga çıkardı Bazı kesimlerse sakalardan şikayetçiydi çünkü sakalar bazı çeşmeleri kendi mülkleriymiş gibi kullanır buradan su aldıktan sonra çeşmenin suyunu da kesip giderlerdi

Kemankeşler

Ok, Türkler’in savaşta en büyük silahları, okçuluk da barışta en büyük sporlarıydı Türk boyları dünyanın dört bir yanına dağılırken ok ve yayı da beraberlerinde götürürdü Osmanoğulları da fethettikleri her diyarda bir okmeydanı inşa ederlerdi Fetihten sonra İstanbul’da da bir okmeydanı kuruldu II Bayezid döneminde buraya bir de okçular tekkesi yapıldı Tekkede toplantı ve idman salonlarının yanı sıra hocalar için özel daireler, kemankeş denilen okçulara ücretsiz yemek dağıtan bir aşevi vardı Ancak okmeydanında ok savurmak için okçu lisansı sayılan “kabze” alınması şarttı Bunun için 900 gez (596 m) mesafeye ok düşürmek gerekiyordu
alıntı

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-25-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Seleciler Çığırtkanlar Sakalar Kemankeşler Seleciler-Çığırtkanlar-Sakalar- Kemankeşler-Resimleri-Seleciler-Çığırtkanlar-Sakalar- Kemankeşler Hakkında Seleciler Yünden hırkaları, ellerinde alemleri, başlarında hasırdan destarları olan dilenciler 16 ve 17 yüzyıl Osmanlısı’nda yedi bin taneydi O yıllarda bakacak kimsesi olmayan, bir iş yapamayacak kimselere “cer kağıdı” denilen dilenme ruhsatı verilirdi Ruhsatı olmayanın dilenme izni yoktu Ancak bunu pek önemseyen yoktu Bunun için Tanzimattan önce hepsini kontrol altına almak amacıyla bir esnaf zümresi kabul edildi Eyüp Camii merkez kabul edilerek “Seele Kethüdalığı” adıyla bir kahyalığa bağlandı çığırtkanlar Herhangi bir şey üzerine ilgi toplamak, müşteri çekmek için yüksek sesle bağırtılan adamlardı İstanbul’da çarşı Pazar boylarında kendilerine mahsus edebiyatı olan bir tabakaydı Sokaklarda seyyar dolaşan satıcıların her birinde bir çığırtan çalışması zorunlu gibiydi Bunların başında da Mahmutpaşa çarşısı ve Büyük Kapalıçarşı dükkanlarının çığırtkanları geliyordu Sakalar Eski İstanbul evlerinde su ihtiyacı çeşitli şekillerde karşılanırdı En basit çözüm tabii ki her evin yakınındaki çeşmelerdi Fakat onlarda çok kalabalık olurdu Böylece saka loncası, evlere para karşılığında su taşıyan kişileri bir araya getirdi Bu 19 yüzyılın sonuna kadar devam etti Saka, her gün bıraktığı kırba sayısı kadar evin kapısının kenarına tebeşirle işaret koyardı Ay sonunda da paralarını toplardı Fakat hemen hemen her ay müşteriyle saka arasında para toplama zamanı gelince kavga çıkardı Bazı kesimlerse sakalardan şikayetçiydi çünkü sakalar bazı çeşmeleri kendi mülkleriymiş gibi kullanır buradan su aldıktan sonra çeşmenin suyunu da kesip giderlerdi Kemankeşler Ok, Türkler’in savaşta en büyük silahları, okçuluk da barışta en büyük sporlarıydı Türk boyları dünyanın dört bir yanına dağılırken ok ve yayı da beraberlerinde götürürdü Osmanoğulları da fethettikleri her diyarda bir okmeydanı inşa ederlerdi Fetihten sonra İstanbul’da da bir okmeydanı kuruldu II Bayezid döneminde buraya bir de okçular tekkesi yapıldı Tekkede toplantı ve idman salonlarının yanı sıra hocalar için özel daireler, kemankeş denilen okçulara ücretsiz yemek dağıtan bir aşevi vardı Ancak okmeydanında ok savurmak için okçu lisansı sayılan “kabze” alınması şarttı Bunun için 900 gez (596 m) mesafeye ok düşürmek gerekiyordu alıntı