Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım

Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım - İsmail Mutlu

hayatım , hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor


bir avuç buğday bir somun ekmek alıp çıkmıştım o meşakkatli yolculuğa kurumuş toprakta ilerliyorum toprak çatlamış durumda ve karıncalar buğday tanelerini kurdukları koloniye taşımakta bense ilerlemekteyim kaçtığım toplumdan çok uzaklara gitmeliyim koloni hayatını terk ettiğim için bana kızmış olmalılar diye düşünüyorum ruhum kabul etmedi esareti ve bedenim şimdi çok uzaklarda ama hala daha koloni topraklarında hava kararana kadar durmadan ilerliyorum peşimden gelenlerden çok uzağa gitmeliyim


hava artık iyice kararıyor ay yok gökyüzünde yıldızlar yok sadece bulutlar var ve karanlık her tarafımda bir ağacın dibine çöküyorum geceyi geçirmek için düşüncelere dalmadan önce birkaç lokma birşey yiyorum ve dalıp gidiyorum hayal aleminde yok edilmiş hayaller şehrine ölü kelebekler karşılıyor girişte ve doyumsuz hayatlarından bahsediyorlar bana gerçekleştiremedikleri hayallerini anlatıyorlar ve şimdi burda bekçi olarak bulunduklarını belirtiyorlar ve bana soruyorlar sen niye burdasın?? yıllar önce bıraktığım özgürlük ve aşk hayallerimi geri almaya geldim diyorum mutlu bir ifade ile onalrı sana veririz ama geri aldığın hayalleri başaramazsan yerin burası olacak diyorlar gülüyorum onlara ve kabul ediyorum özgürlük ve aşkı hayal raflarımdaki en geniş bölmeye yerleştiriyorum uyanıyorum hava puslu toprak kuru

tekrar canlandırdığım hayallerim yanımda bu toprakları terk etmeliyim bir an önce, dikenli telleri aşmalıyım ve o dağlara kadar koşmalıyım özgürlük ve aşk hayallerimi sonsuza kadar yaşatmalıyım kaçmalıyım esaretten bir an önce kaçmalıyım


ve işte peşimdeki adamların sesleri duyuluyor dikenli tellere yaklaştım artık iyice ama onlarda bana yaklaştılar simsiyah atları görüyorum uzaklarda , üstlerindeki esaret bekçileri de beni görüyor koşuyorum dikenli tellere artık çok yaklaştım yapabilirim son gayretimle yakalıyorum dikenli telleri çıplak ellerimle, adamlarda beni yakalamkta arasından geçmeye çalışıyorum tellerin ve sırtımdan kalbime doğru giren hançerin soğuk metalini hissediyor kalbim bedenim tellerin öbür tarafına düşüyor ama hayatım, hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor


gökyüzünde bir şimşek çakıyor parlak bir ışık bedenime saplanıyor ve varlığımın kaynağı toprağın derinliklerine , yok edilmiş hayaller şehrine gidiyor gülme sırası kelebeklere geçiyor


İsmail Mutlu