Bitişin Çığlığı

Kararınız ne olursa olsun acı çekeceğinizi bildiğiniz durumlarda,
bir karara varmak çok güçtür Özellikle sevgi ilişkilerini bitirirken,
ayrılıkların da başlangıcında
Bir şey olur, bir şey yaşanır ya da olması gereken gerçekleşmez
İşte o zaman içinden bir parça kopar insanın
"Bu bana göre değil, hak etmiyorum ben bunları" diye düşünür
Aşk varsa, sevgi oluşmaya başlamışsa,
başını hızla bir yere vurduğunda hissettiği acıdan daha keskin bir acı kaplar ruhunu
İsyan etmek, bağırmak, çağırmak,
"kendine gel, yaptığını fark et" demek ister
İlk sarsıntı bazen bir kucaklaşmayla,
bazen bir özür ya da özrü sembolize eden bir davranışla,
daha kötüsü bazen hiç konuşulmadan geçer gider
Ama ardı arkası kesilmiyorsa incinmelerin ya da
farklılıklardaki yansımaların, yürekteki acı büyür iyice
Ve başlar çatışma
Yürek, ilkel toplumlardaki tamtamların çığlığıyla sarsılırken,
akıl yüreği sakinleştirmeye, çözüm üretmeye çabalar
Paramparça hisseder kendini insan
Benliğe, doğrulara, sağlıklı birlikteliğe duyulan özlemle,
sevgiliye duyulan özlem arasında takılı kalır
İlkel çalgıların ve çığlığın ritmi artarsa eğer,
yani var olanlara yenileri eklenirse, akıl daha çok frene basar
Bu kez "kendine gel !" denen, kendisidir
Çünkü aynada görülen, göz kapakları düşmüş,
dudakları sarkmış yüz, artık mutlu degildir
Yapılacak tek bir şey vardır
"Ya olduğu gibi kabul et ve acı çekme ya da çık git
" Bilir bilmesine bunu yürek de, gitmeyi istemez
Bedenini uzaklaştırmayı değil, onu göğsüne sokmayı ister
Sarılmak, daha çok bir olmak
Hele bir de paylaşılan zaman ve yaşam parçaları çoksa,
umutlar ve hedefler beraber konduysa,
emek harcandıysa var olmak için, daha da güçleşir gitmek
Tüm bunlar yaşanırken benlikte ve ruhta,
artık bir arada oluşun da tadı kalmaz
Çünkü, ne bir olunabilir bu sorularla,
ne de gidilebilir bu özlemle Tamtamın sopası,
her soluğa denk düşer böylesi zamanlarda
"Seni Seviyorum" o ilkel sestir aslında
Sevgi yener mi aklı? Bazen Ama hep o incinmeye,
yeniden hayal kırıklığına uğramaya hazır oluş halde sürer ilişki
Kişi, bilir bir gün bağların kopacağını Sadece süreyi uzatmaya,
kopuşu geciktirmeye yarıyordur davranışları
Bazen de akıl galip çıkar, yüreği de yanına çekerek
"Tamam" diye düşünür insan "Onu çok seviyorum
Bedeninin sıcaklığını, sarılmasını özlüyorum
Ama kumaşın dokuması farkli işte Tutmuyor birbirini
Farklılıklar, olanlar ya da olmayanlar bu kadar sarsıyorsa beni;
kendimi, 'ben'ime olan saygımı korumak için bitirmeliyim ilişkimizi
" Ve geriye dönüp yaşananlara bakar
"Denemediğim yol kalmış mı?
Yeterince süre vermiş miyim sorunların çözümü için?
Çaba göstermiş miyim gerçekten?" diye sorar
Her şey denenmişse bile, son bir sanş vermeden ilişkiye,
çıkıp gidemez "Şu olaya, bu zamana kadar yaşarım,
yaşatmaya çalışırım sevgimi Tekrar oturur konuşur,
anlatmaya, anlamaya çabalar,
olamazlığına emin olmadan koparmam içimdeki duyguyu
"diye düşünür ve yaşar Eğer sevgi gerçekse, kişilikler sağlıklıysa,
farklılıklar aşılamaz boyutta değilse, çözülür sorunlar
Ama aksi durumda, tek yol kalır hayatta Gidiş
Hem de gelişi olmayan bir gidiş
Denenmiş elbisenin provasının olmayacağını bilerek,
geride hiçbir şüphe, akılda hiçbir keşke,
yürekte hiçbir ümit bırakmadan, çıkıp gidilir
Acı çekilmez mi? Hem de nasıl çekilir
Yine de bilir ki insan, beraber olduğu sürece hep acı çekecek,
acı çekme ihtimaline karşı hep tetikte duracak,
mutluluk,huzur üretemeyecek
Bu yüzden haykırır yüreğinin olanca gücüyle:
"Hadi şimdi vurun bakalım tamtamlar
Şimdi daha hızlı, daha güçlü çığlıklar atın
Başka ses duyamaz hale getirin beni
Ama ben gidiyorum
Çünkü bir süre sonra susacağınızı biliyorum
Alın bir vuruş da benden Biten ilişkiye,
gönderilen sevgiliye, içimdeki acıya! Yine de gidiyorum"