Hicranlaşmış Bir Vuslattı Aşk İniltisi

Yedi harflik bir hece oldun naçar kalışlarımda Her kalış, ardı sıra bir susuşu getirdi yüreğime Her susuş, bir çığlığa gebe… Çığlıklarım sessizliğime mi gitti ki; her harf dilime bir “sus” kondurdu? Yoksa haykırışlar mı çaldı o çığlıkları, iadesinde birer “sükut” vererek, sessizlik şuramda? Ah! Kalakalıyorum bir çıldırış’ın palavra provalarında Ben’liğim hayat sahnesine perde aralıyor, susuşlarımdaki o haykırışlarla!


Müftehir yanlarım intihar ediyor, yırtılan aşk’ı gördükçe! Münadi bir kimlik yamıyor kelimelerim yüreğime Attığım nidalardan yayılıyorsun Yar, duymuyorsun! Ses’lere taş çıkarırcasına sus’larım ketum dönüşlerle ait olduğu yere konuyor, hissetmiyorsun! Müspet bir geçmiş veriliyor sonra, olumluları olumsuz olan “-sız/-siz” ekleri içimin en derin yerine takılıp olum/suz/luğu yok eden! Var’lığımı yok’luğuma ekliyor da ruhum, sancılı nefesler “ce!!!” diyip kaçıyorlar dilimin ucundan, ruhuma kazınmak için Aldığım her nefeste, tekrarlanıyor kanayışlarım Tekrarlanıyorsun Sevdiğim; yine bihaber yüreğin!


Müsamaha göstermekten yorgun düşüyor, gözlerim Yansıması uzlet olan bir bakış kaplıyor gözlerimi, avare çıldırışlarımda! Yakalanıyorum zamansız bir zamana Her anı sen doluyor zamansızlığın, kaybediyorum an/sız bakışlarımı Hırpalıyorum her zerresi lal olmuş bakışlarımı Hırpalanmış bakışlarıma “sen”i kazıyorum, sessiz çığlıklarımla Kulakların çınlıyor, duymuyor musun; Ey, adına “aşk”ı yüklediğim!


Kaçıyorum, beni kovalayan; tükenişlerde rol oynayan kelimelerden Kendimi tükettim de Yar, seni veremem tükenişlerin o zalim ellerine! Çehremden süzülüyor “hicran”ım; “vuslat” yok’luklara gebe… Bu kadar mıydı Sevdiğim, “aşk”ın uğultusu?


Yetişemedim adımıma; geç kaldım hep, sen kalışlarımda! Kasvetli bir düş geçiyor beynimden, düş/üyorum Yara bere içinde kalışlarım beni bana şikayet ediyor, seni sen’de düşürdüğüm için İçim sız/lıyor tarif edemediğim tanımlarla


Ayrılık diyor…

Kavuşma diyor…


Sonrası sessizlik…!


Kan ter içinde dürtülüyor, keskin harflerin içindeki ben’liğim Sevdiğim! Münadi kimliğim son kez sesleniyor sana! Çıldırış’ım provasız çıkıyor bu sefer sahneye… Haykırışlardaki nidalarım sunuyor hayatımın son hamlesini! Kulak ver yok oluşuma…;


“hicran”a yar etmişim kendimi; “vuslat” bana kara sevda…


“aşk”ın iniltisiymiş bize verilen Hicranlaşmış bir “vuslat”mış, yok oluşuma kazınan…









vuslat’ım sen’i benden ayırdı…

hicran’ım ben’i benden kopardı…




Öznesiz yaşanıyor artık hayatım, tümcesine anlamsızlıklar taktığım…!!!



Hümeyra Karagöz