Ölü Bir Kentin Morg Alfabesi

Ben hiç mutluluktan delirmedim ama delirmekten mutluyum

Herkes bana acıyor, asıl şizofrenin kendileri olduğunu bilmeden

Biliyorum çok çirkinim Kentin içine girsem beni dışarı kusar

Oysa ben iç kanamalı bir hastayım ve kendime gölgesiz bir akşamüstü arıyorum

Sürgün yanlarımdan vurgun yemek hoşuma gidiyor Her gece ölü bir kıza mektuplar yazıyorum Fırtına yüklü gemileri kanımda yüzdürüyorum

Artık adımı unutmaya başladım Ne mutlu

Erken bastırmış bir yalnızlık ihtilali gibi merhaban Bu yüzden zehirli akşam üstüleri bırakıyorum ve seni onarıyorum kendimi yaralayarak

Aşkın kendini öldürebilecek kadar cesur olmalı sevdiğim

Her nakaratta yeniden hatırlayacağın, cepleri boş bir gidişi bırakıyorum sana, enkazı kaldırılmamış çocuk yüzümle

Beni şakaklarımdaki sonbahardan tut Birazdan utancını bırakacağım sana bu aşkın

Bu gidiş beni de bitirecek biliyorum ama kaçsam ağlamaklı oluyor omuz başların Yaslansam uçurumsun