Kalp Vardır Imana Saray, Kalp Vardır Imana Zindan!

Kalp vardır imana saray, kalp vardır imana zindan!
kendini kaybetmek

Peygamberimizin hadisinde de geçtiği gibi “inkılab eden” “sürekli devinen” “bir kararda durmayan” anlamına gelir

Yani “dönek”

Yerinde duramaz uçarı bir çocuk gibidir kalb Alı görüp ala şalı görüp şala heveslenir Bazen arıdır bal yapmak için çiçeğe konar Bazen sinektir aşırmak için başkalarının ürettiği bala konar

Kalb vardır imana saray olur

Kalb vardır imana zindan olur

Kalb vardır gül saksısına benzer İçinde gül yetiştirdiği için gül kokar

Kalb beden ülkesinin başkentidir

Dil dudak göz kulak el ayak hep oradan yönetilir Bütün organlar bu başkentin taşrasıdır Komuta mahalli kalbtir Orada iman iktidardaysa organlar üzerinde imanın sözü geçer Şeytan iktidardaysa organlar üzerinde şeytanın sözü geçer

Sevgili Nebi muhataplarının dikkatini sürekli kalbe çeker Kendi dikkati de sürekli kendi yüreğindedir Bu nedenle öyle der: “Kalbimde hafif bir oynama hissederim de o gün yüz defa Rabbimden af dilenirim” Onun en sık tekrarladığı dualarından biridir:

“Ey kalpleri evirip çeviren ’ım! Kalbimi dinin üzre sabit kıl!”

Müşriklerin işkence altında putlarını övmeye zorladıkları Ammar sonunda dayanamayarak istediklerini söylemiş bundan dolayı yüreği yanık gözü yaşlı bir biçimde Rasûlullah’a gelmişti Adeta yıkılmıştı

Yaptığının telafisi imkânsız bir hata olduğunu düşünüyor “ölseydim” diyor başka bir şey demiyordu

Hz Peygamber “Kalbini nasıl buluyorsun?” diye sordu “imanla dopdolu” cevabını alınca “Yine işkence ederlerse sen de aynı taktiği yine kullan” buyurarak teselli etti

Evet işte böylesine merkezi bir işlevi olan kalb gerçekte neydi?

Kur’an’a göre bu kalb “kan pompası” olan kalbten başka bir şeydi

Çünkü Kur’an şöyle buyuruyordu:


“Bu (vahiyde) bir kalbe sahip olan kimseler için alınacak öğütler vardır”

(5037)


Bizim bildiğimiz herkesin kalbi yok muydu?

Vardı ama Kur’an göğsünde bir kan pompası taşıyan herkesi “kalb sahibi” saymıyordu Ondan hayvanlarda da vardı Üstelik hacimce daha da büyüktü Daha fazla kan pompalıyordu Fakat Kur’an onları muhatap bile almıyordu

Kur’an “bir kalbe sahip olan kimse” derken; arayan merak eden soran kuşku duyan man eden seven özleyen sızlayan inleyen yanan aktif bir yüreği kastediyordu Böyle olmayan kalbi kalbten saymıyordu “Kalbleri var onunla akletmeyi bilmezler” diyordu

Yani Kur’an

kalb derken; “akleden fikreden tefekkür eden tezekkür eden tedebbür

eden tefakkuh eden” bir kalbi daha doğrusu bir “iç dünyayı” kastediyordu

Onun için de “Aklını kullanmayanları pisliğe mahkûm eder” diyordu vahiy

İç dünyasını vahye inşa ettirenler ’ın nuruyla bakarlar o nurla görürler o nurla yürürler o nurla tutarlardı

İç dünyasını vahye inşa ettirmeyenlerin yani kalbine sahip olamayanların belli bir müddet sonra ellerine dillerine ayaklarına gözlerine kulaklarına da sahip olamayacakları aşikardı En sonunda kendilerine sahip olamayacaklardı

Kendine sahip olamayanlar kendini kaybetmeye mahkûmdular

Kişi kendini kaybettikten sonra dünyayı kazansa ne olur?

Rabbimiz cc bizlere her türlü kötülüklerden korusun inşallah