Cihangir, Gazanfer, Muzaffer

Bir Fransız entellektüel , Çanakkale savaşı sırasında Trakya'da dolaşmaktadır

Ordusu , en zor zamanında böylesine müthiş bir direniş sergileyen bir milletin cephe gerisinde ne yaptığını , nasıl yaşadığını merak etmektedir

Yolu bir kenar mahalleye düşer

Sokakta üç çocuk görür , üstleri başları perişandır

Kıyafetleri çeşitli çuvallardan uydurulmuştur

Neşe içinde oynayan cocuklarla konuşmak ister

Öğrenir ki ; babaları cephededir

Tam o sırada kenardaki ha yıkıldı ha yıkılacak şekilde duran bir kulubeden çilesi yüzüne heybet olarak vurmuş epeyce yaşlı bir kadın çıkar

Ve cocuklara doğru seslenir :

"Cihangir , Gazanfer , Muzaffer ! Oğlum , çorba yaptım gelin için !"

Fransız aydını, o heybetli Anadolu ninesinin haykırdığı isimleri birer birer aklından geçirir ve "En mağlup zamanında bile çocuklarına Cihangir (Cihanı fetheden) , Gazanfer (Kükremiş arslan) ve Muzaffer (Zafer kazanan) ismi veren bir millet asla mağlup olamaz ! "der