Gel Kâtibim Beni İstanbul’a Yaz!

Bir ışık saltanatı yakaladı ruhumu
Gel Kâtibim beni İstanbul’a yaz!

Karanlıklarım, gölgelerim, hüznüm ziyalandı Kalbimin en mutena yeri yürüdü erguvan ülkesine Gel diyordu güllerin şehri Gel diyordu İstanbul biraz erguvan, biraz gül demekti zannımca Biraz Hüsrev biraz Hatem demekti bir de
İstanbul’u kim anlardı, kim söylerdi içli şarkılar gibi? İstanbul güneşin battığı yer İstanbul zamanın durduğu yer İstanbul’un kaderi güle ayarlı Gül İstanbul demek, İstanbul gül demek Bir de hüsrev’ül Hatem demek
Bu ışık saltanatı çağırıyordu beni uzaktan
Bir kuşluk vakti, henüz zaman eskimeden, yollar yorulmadan, gün düşmeden sarkacından düştüm yollara Yollar ki bıkkın, yollar ki umarsız, yollar ki gözyaşlarıyla ıpıslak İplik iplik bir yağmur yağıyor ansızın Nisan yağmurları değiyor toprağın ateşli alnına

Yorgun ve ıslak yollara inat varıyorum Bayazıt meydanına
Bayazıt ki yıldırımları düşürüyor aklımın çatlaklarına
Bir ışık saltanatına boğuluyorum
Bu şehirde hatıralar başkadır…
Hatırlamak bambaşkadır
Sultanahmet her dem bir ashap şenliğidir asr-ı saadeti kuşanan…

Gel Kâtibim beni İstanbul’a yaz…
Sanki yüzyıllar geri çağırıyor gibi Eski sandukalara saklanmış şehzadeler, uykularından apansız uyanacak ve usulca sızacaklar aramıza Bak ne çok unutmuşsunuz diyecekler Hüsrev ve Hatem ülkesinden kovacaklar bizi Erguvani bir büyü yakalayacak ruhumuzu birazdan Hatıralar deşilecek, sevdadan, aşktan unutulmuş ne varsa nikriz bir şarkının notasından sızacak üstümüze Sazendeler, hanendeler çıkıp gelecekler taş duvarların arkasından Lal kesileceğim Büyük bir suskunun içine düşeceğim birazdan Eski şarkılardan bir demet düşecek ruhumun üşüyen, yama tutmayan yanlarına Unuttuğum şarkıları söyleyemeyeceğim bir daha Nisan çiçekleri, papatyalar, sümbüller koşacak güllerin menziline Hatem ülkesine hoş geldiniz diyecekler hep bir ağızdan
Hatem ülkesinde zaman başkadır
Hatıralar başkadır
Şehr-i İstanbul bambaşkadır…
Sadabat dillenecek bu bahar
Gel kâtibim beni İstanbul’a yaz…
Söz dillenecek Hatem ülkesinde bir ikindi vakti zaman susacak, mekân susacak, hatıralar konuşacak birazdan Bu ülkenin efsunundan, çekiminden koşup gelmişim, sığınmışım Mülteci faslındayım şimdilerde Hatem bir seyyare ki ışığı hiç sönmeyen Bir yıldız şehrayini gibi düşüyor gönlümüzün karanlık ülkesine Hatıraların ezgisini üfleyen bir neyzen, unutulmayan bir sofyan şarkıya ses veriyor, hüznün testisinde Asıl olan neydi ki diyor şair Neydi asıl olan “Mademki bulunduğun yer, konuştuğun kimse sana feyz vermiyor, terke mani olan ne? “ Ruhumu inciten ayrık otlarını ayıklayan aklım, bir nisan yağmuruyla bir dürr-i daneyi düşürmüş gönlümün mahzenine Nisan yağmurları yağmış yağabildiğince, Mayıs görününce takvimlerin kadranında, toplamış bohçasını yürümüş ayların ötesine… Büyülü nisan yağmurları, erguvan zamanı tükenmiş… Ben, Hatem ülkesinin yıldızlar dağıtan, dağıttıkça aydınlatan ülkesine sığınmışım
Hatem ülkesinde zaman ve mekân başkadır
Hatıralar başkadır
Lisan başkadır, insan başkadır
İstanbul bambaşkadır
Eyüp Sultan’da rahvan atlar gibidir ruhum ötelere yürüyen…
Gel kâtibim beni İstanbul’a yaz
Zembereği kırılıyor zamanın, unutulmuş devirlere yaslanıyorum Tezyin ettiğim ayetlerin huzuruyla sermestim boğazın yamacında İbişim şirazeli bir kitabın sayfasıdır her mekânın, her caddenin Gâh İstinye, gâh Üsküdar’ım… Üsküdar bir durak, Fatih’e gidilesi Hüsrev ül Hatem ülkesinde neşv ü nema buluyor hatıralar, ben uyanıyorum
Hatıralar ırağı çağırıyor Neler geçmiş, neler düşmüş zamanın ellerinden Gazlı lambaların isinden gözlerimizi kapamışız karanlıklarda Oysa ışık yanıbaşımızda Bir Hatem ışığı ki göz kamaştıran, aydınlatan, ısıtan Ellerimde soluyor, bütün bildik şeyler Unutuyorum hepsini Unutuyorum bütün çirkinlikleri, unuttuklarımızı, anı Diriliyor ne kadar unutulmuş şey varsa, geliyor konuyor yüreğimin tenhasına
Dile geliyor gizli dehlizlere sığınmış nice güzellikler, güzeller Gül bahçesi hareleniyor, pareleniyor, çareleniyor Şeyda bülbül feryat ediyor gül olup da gülmeyene Bilip de söylemeyene Düşüp de yola gelmeyene Yol dediğin yürünerek aşılır
Hatem ülkesinde zaman ve mekân başkadır
Hatıralar başkadır
Şiir başkadır, şiyir! Başkadır
Bu şehirde sihir başkadır…

Bir gün daha soluyor, işte zaman daralıyor, körfez işmar ediyor ötelerden…
Gel kâtibim beni İstanbul’a yaz
Yağmur diniyor Rahatlıyor göğün bağrı Masmavi derinlik gerine gerine sarıyor ufkumuzu yeni baştan Yok, sayıyorum sincabi gökyüzünü Bugün hiç yaşamamışım Hatem ülkesinde mevsim, hep derin bir mavidir öteleri çağrıştıran, çağıran İstanbul, yaşlı ve yorgun bir kadının sesi gibi sesleniyor Gitme diyor Kal biraz “Gönül nedir bilene gönül veresim gelir” diyor Fatih’in ülkesi sevgiye, ilgiye candan âşıklara meyilliydi oysa İnsanlar ona…
Hatem ülkesinde zaman tükenmiş, saatler çalmış külkedisi gibi kendimi yola vuruyorum İstanbul ısrar ediyor bu kez bir genç kızın cilvesiyle Eğiliyorum yedi taraçaya; zaman tükenmiş, yol uzamış, akşam ufukta görünmektedir Körfezin durgun suları şimdi bana el ediyor, anla biraz diyorum
Sultan Mehmet Köprüsü uzanıyor önümde
Ve
Durgun bir su gibi akıyorum körfeze
Bu şehirden ayrılırken seyir başkadır…

Meryem Aybike SİNAN / Haber 7