Benim Zavallı Harflerim...!

Çoktandır tanıyorum bu duyguyu bazen bir acı bazen sadece kimliksiz bir bulut sayesinde yirmi dokuz harfle burun buruna gelmek… hadi yanındayız demeleri bana… bizi hale yola sok şekillendir içindekilerden bir fihrist yap sırala yarala… Aslında komikler Her şeye çare olabileceklerini sanıyorlar Oysa beyaz kağıt üstünde bazen çaresiz lekelerden başka bir şey değiller Mesela şu “a” harfini ele alalım Üçünü bir araya getiriyorsun şaşkınlık oluyor On tanesini yan yana diziyorsun çığlık kıvamına erişiyor

Harfler kendilerini bir şey zannediyor

Yazmakla ilgili ne söyleyebilirim ki zamana karşı harf zayiatı İç yerlerinde beliren gri bir bulutu başkalarının da anlayabileceği hale getirme uğraşı Oysa ne gerek var bilmiyorum Kime anlatıyorum ? Niçin ? hüzne fiyakalı bir edebiyat giydirmekten başka nedir ki yazmak? Ya da okuyanı gıdık yerinden dürtmekgülsünler diye Üzülsünler diye… anlasınlar anlaşsınlar diye Ve en kimseyle anlaşamayanların işiyken yazmak…

Anlatabilseydim yazmazdım

Yazınca çekilir biri oluyorum tek bildiğim bu Hep başkaları için döküyorum içimin kirlenen seslerini Evet seslerde kirlenir Kokular bile hatta Eski tadı kalmayabilir buğunun

Harflerin sözcük oluşturmak için bir araya gelmesi imece usulü bir hüzün inşaatıdır çoğu zaman

Bu kadar üzgün olmasam yazmazdım

Yeryüzünün bu yarımadasında ( belki tam ada olsaydı her şey daha kolay olurdu ) yani bu coğrafyası bile yarım ülkede topu topu 2yirmidokuz arkadaşım var Bazılarıyla çok az görüşsem de mesela "j"e ile çok samimi olduğumuz söylenemez hep yanımdalar Bütün sırlarımı biliyorlar ve benden izin alma nezaketi bile göstermeden açık ediyorlar her şeyi Kimseyi ağız tadıyla aldatamıyorum bu yüzden Çizgisiz bir beyaz kağıtla karşılaşmaya görsünler her şeyi anlatıyorlar Hem de en burkucu tarafından Şiir diye bir şey tutturmuşlar kimseye acımıyorlar

Bir tek senden korkuyorlar şu aralar

Bak şimdide lafı sana getirdiler gördün mü? Ne zaman seni görsem etrafta kimsecikler olmuyor Harflerim zavallı seslerin gölgelerine saklanıyorlar Oysa herkese seslerini gere gere bağırıyorlardı Kendilerini arayıp ta bulamadıkları bir cakayla bir araya getiren bir dimağ bulmuşlardı ve havalarından geçilmiyordu Biz istesek bir araya gelir gülmekten öldürürüz hepinizi yada göz pınarlarınızı kanatırız istesek diyorlardı Onlar benim dilimin kayganlığını aşıp meşhur olmuşlardı Herkesi etkileyebileceklerini düşünüyorlardı

Harflerim beni her şeye alet ediyordu

Ama senden korkuyorlar işte En çokta suskunluğundan Zaman durdu sanıyorlar sen susunca Aptallaşıyorlar Şimdi ne yapacağız diyorlar Eyvah oluyorlar aniden Ve panik halinde sesler çıkarmaya başlıyorlar Onları unuttun onları istemiyorsun sanıyorlar harflerim Güleceksin belki ama kaşlarından bile ürküyorlar

Kaşlarının yayına takılı ok oluyor çünkü gözlerin Baktığı yerden ses getiren gözlerin… Gözlerinin önünde küçülüyor harflerim Üzücü bir suskunluğun içinde durup “ hepinizi tanıyorum şaşırtıcı değilsiniz bizde bu harflerden çok var” der gibi bakıyor gözlerin

Gözlerin olmasa yazmazdım ve gözlerin yokken ben iyi bir yazardım

Bozdun harflerimin fiyakasını

Ve seninle karşılaştığım yani annenin seni doğurduğu bizim birbirimizi doğurduğumuz o günden sonra ilk kez bir araya geliyorlar Tembelleştiler Birbirlerini ilk kez görüyor ilk defa yan yana geliyor gibilerama şimdi tuhaf bir hevesle bu korkuya direnerek toplanıp bağırmaya başlamalarının bir anlamı olmalı Sanırım sana alışıyorlar Kıvırcık saçlı küçük bir kız çocuğunun adının ilk harfinden aldılar işareti belki Şaka yaptığını sanıyorlar artık Seni seviyorlar

İşte bu yüzden sürekli bana “ seni seviyorum ” dedirtiyorlar Tekrara düşme sıkıcı olma ya da anlamı aşındırma kaygısını bir yana bıraktılar Çünkü onlar çok iyi biliyor ki iyi filmlerde çok az söyletilir “seni seviyorum” cümlesi Esas adam yani sapına kadar insan yürekli karizmasında fırtınalar barındıran ama işte Allah kahretsin ki sevgisini gösteremeyen adam filmin sonunda ölürken söyler bazen Hatta cümle “seni hep sevdim” e dönüşür Hep sevmiştir gizli gizli ağlamıştır ama o cümleyi söyleyememiştir işte…

Ama ben esas adamları sevmem

Esas adamlar sıradan insanlar içindir

Sırayı bozmasaydım yazmazdım

Şimdi harflerim sana bütün cesaretlerini toplayıp kendilerine çeki düzen vererek ve “beğenmezse bozulmayalım arkadaşlar” cümlesinin ardına saklanıp sahip oldukları sesleri titrete titrete bir cümle hediye etmek istiyorlar ;

seni seviyorum