Rahmet Şiiri

Rahmet Şiiri


Müminler cennete çekilip gitti,
Ol gözler karardı, umutlar bitti

Dedik ki:Rabbimiz toprak et bizi !
Denildi: Unuttuk, biz gayri sizi

O saat nicedir, ümit tükendi
Şu mahşer günü ki bu günden şendi

Şu cennet suyundan bir damla var mı?
Oranın suyu da böyle kaynar mı?

Keşke biraz olsun, iman edeydik
Yahut şu bilgiyle geri gideydik

Dedik ki: Buradan bir çıkış var mı?
Denildi: Gezinin, cehennem dar mı?

Kapandı kapılar, duyan bulunmaz,
Bu nice duvar ki, çatlar, delinmez

Her yanda hakaret, her yan uğultu,
Bitmez yakarışlar, bitmez inilti

Bir Ahmet duyardık, o da gelmedi
Nice gün ağlaştık kimse bilmedi

Dedik ki: Allah’tan ümit kesilmez !
Kim ümit keserse iflah olunmaz !

O, Rahman, Rahim’dir, kullar O’nundur
Şu yanan ayaklar, eller O’nundur

O şanı yücedir, izzeti Hak’tır
O’ndan başka bir dost katiyen yoktur

Bir Nur ki, gökleri yarar görürsün,
Melekler ol Arş’ı sarar görürsün,

Eyyub’la bu işe ruhsat verildi,
Kitaba bakıldı, gerçek görüldü,

Develer delikten geçmez mi sandın ?
Yer ve gök emriyle göçmez mi sandın ?

Bir an ki, şu alem hep helak oldu,
“Ol” dedi, cüml’alem geriye geldi

Cennetten soruldu, yerin var mıdır?
“Hayy !” dedi, Rahman’a sınır var mıdır ?

Müminler söyleyin, siz ne dersiniz ?
Dediler: Bir cemal, başka bilmeyiz

Ateşte duranlar: Ahmet dediler,
Sen dedin, “Aleme Rahmet” dediler

“Arş’ın Rabbi !” deyi bir ses duyuldu,
Cümle can, ne varsa secde koyuldu

Bir övgü duyuldu, diller diyemez,
Bu nice bir lisan, canlar bilemez,

Rabb kendin bir övdü, melekler şaştı,
Şu arşın nurundan gözler kamaştı,

Bir alem gitti de bir başka geldi,
Bu nice yaratış, orda ne oldu?

Dediler: Bu Kur’an dağlara indi
Sekar’ın dağları boynunu eğdi

“Yaratan adıyla, oku alemi,
O Gaffar ki, sonsuz Kerem sahibi”

Salih’e bakarsın deve getirmiş,
Sanarsın develer delik yitirmiş

Musa’ya bakarsın yarıp geçmiştir,
Asayı ateşe vurup geçmiştir

Bir “el” ki çağırır, gel deyi deyi
Selam sözlerini Harun söyleyi

İbrahim ateşi, güle döndürmüş,
Dost ki dostu için, öfke dindirmiş,

Yusuf’u görünce Gayya şaşırır,
Eller uzatmış ta canlar aşırır

Lut’a bakarsın ki, geride kalmış,
Kim kalsa geride hepsini almış

İsa’ya bakarsın, gözler açandır,
Ölü bedenlere nurlar saçandır

Adem’e bakarsın, isimler sayar,
Oğlum-kızım deyi gönlüne koyar,

Eyyub’un dilinde diner eyvahlar,
Yakub’un yurduna giren ferahlar

Şuayb’e bakarsın, tartılar tutar,
Bu nice tartıdır, hep sevap tartar

Şu kişi Nuh mudur, gemide bekler,
Bu nice su imiş, hep içecekler

Hud’un yanındadır, şanlı alamet,
Alamet dediğin yüksek bir cennet

Süleyman, canlara mülkler dağıtır,
Bir rüzgar eser de, tenler soğutur

İsmail demiş ki, evler yapayım,
Senin rahmetine kurban olayım

Davud’un zırhı ki, Sekar’ı örttü
“Rahman”, “Rahman” deyi kuşları öttü

Canları cemale bakar görürsün,
Neşeden neşeye akar görürsün,

“Bak cümle kulların gördüm işini,
Muhammet Mustafa kaldır başını !”

Hakk dedi: Ben size söylemedim mi ?
Bir işte bin hikmet var demedim mi ?

Melekler dediler: Tenzih ederiz
Sen ne öğrettiysen onu belleriz

Melekler Allah’ı tesbihe durdu,
Bir zikir sesidir, alemi sardı

Bu nice Rahmet ki gazabı yendi,
Hamdolsun Alemler Rabbi’ne dendi

Ne tefsir, ne hadis, ne bir kıraat
Ümit kesmeyene böyle şefaat,

Bu mümin kalbidir, Ruhundan zerre,
Gayrı sen Rahman’ı düşün bir kerre

Bu nice Rahmet ki gazabı yendi,
Hamdolsun Alemler Rabbi’ne dendi
Ali Aksoy