Acı Demektir Aşk

puslu · 05-01-2007

Bir yalnızlık şarkısı daha dinliyorum gözlerimi kısmış camdan dışarı bakarken

Hayal ediyorum o günleri

nerde hata yaptım ki?
Neyi atladım seni seviyorum derken?

Her ayrılık acısı yaşadığımda,ağlamaktan yorulduğumda ve bi umut ışığı aradığımda ,gözlerimi camdan dışarı dikip İstanbul'un o rahatlatan kalabalığına bırakırdım kendimi

Ve içimden,''bu kadar kolay pes etme,bak etrafta tanımadığın milyonlarca insan var

Ve bir gün gelecek içlerinden biri senin hayatını değiştirecek,sabret

'' diye teselli ederdim kendimi

Ama bu gece farkettim;artık bakamıorum dışarıdaki o ışıltılı dünyaya

Gözlerim -ağlamaktan mı korkudan mı bilmiyorum- açılmayacak nerdeyse

Meğer ne zor şeymiş aşkı yaşamak

Bunca yıl kendimi kandırmışım,oysa nereye bakarsam bakayım,sonunda kucaklayacağım kader aynı:yalnızlık

Büyüdükçe daha zor yaşıyor insan sevdayı,çünkü aşkı öğrendikçe acıyı öğreniyorsun,ilk aşkın daha saf, daha merhametli,sonra sonra gerçek yüzü çıkıyor ortaya ve farkediyorsun ki sen düştükçe ayağa kaldırıyor seni ama arkasından yine tokadı o atıyor sana,her defasında yaşlanıyor kalbin binlerce yıl,sonunda da böyle boynu bükük kalıyorsun bi pencerenin önünde,tek başına

Fakat şunu söyleyebilirim ki bir müddet sonra alışıyorsun bu duruma ve farkediyorsun ki sen ne kadar tövbe etsende ''bir daha asla'' diye,çoktan teslim olmuşsun aşka,ne kadar terkedilsende,aldatılsanda,o senin hayatını zehir etse de,kıvransanda acıdan her gece o küçük odanın içinde,sen yinede o pencereden bakmaktan vazgeçmeyeceksin ve her terkedilişin ardından önünde sonunda bir umut beslemeye başlayacaksın yine,belki bu sefer diye

Ergenekon · 05-01-2007

Eline Sağlık, teşekkürler

05-01-2007	#1
puslu	Acı Demektir Aşk Bir yalnızlık şarkısı daha dinliyorum gözlerimi kısmış camdan dışarı bakarkenHayal ediyorum o günleri nerde hata yaptım ki? Neyi atladım seni seviyorum derken? Her ayrılık acısı yaşadığımda,ağlamaktan yorulduğumda ve bi umut ışığı aradığımda ,gözlerimi camdan dışarı dikip İstanbul'un o rahatlatan kalabalığına bırakırdım kendimiVe içimden,''bu kadar kolay pes etme,bak etrafta tanımadığın milyonlarca insan varVe bir gün gelecek içlerinden biri senin hayatını değiştirecek,sabret'' diye teselli ederdim kendimi Ama bu gece farkettim;artık bakamıorum dışarıdaki o ışıltılı dünyayaGözlerim -ağlamaktan mı korkudan mı bilmiyorum- açılmayacak nerdeyse Meğer ne zor şeymiş aşkı yaşamakBunca yıl kendimi kandırmışım,oysa nereye bakarsam bakayım,sonunda kucaklayacağım kader aynı:yalnızlık Büyüdükçe daha zor yaşıyor insan sevdayı,çünkü aşkı öğrendikçe acıyı öğreniyorsun,ilk aşkın daha saf, daha merhametli,sonra sonra gerçek yüzü çıkıyor ortaya ve farkediyorsun ki sen düştükçe ayağa kaldırıyor seni ama arkasından yine tokadı o atıyor sana,her defasında yaşlanıyor kalbin binlerce yıl,sonunda da böyle boynu bükük kalıyorsun bi pencerenin önünde,tek başına Fakat şunu söyleyebilirim ki bir müddet sonra alışıyorsun bu duruma ve farkediyorsun ki sen ne kadar tövbe etsende ''bir daha asla'' diye,çoktan teslim olmuşsun aşka,ne kadar terkedilsende,aldatılsanda,o senin hayatını zehir etse de,kıvransanda acıdan her gece o küçük odanın içinde,sen yinede o pencereden bakmaktan vazgeçmeyeceksin ve her terkedilişin ardından önünde sonunda bir umut beslemeye başlayacaksın yine,belki bu sefer diye