Orta okul yıllarıydıArkadaşlarımla bir aile gibi oluşmuştukBeraberimizde iyi kötü bir çok anımız geçmiştiBirlikte ağlamış birlikte gülmüştükDertlerimizi anılarımızı paylaşmıştık birbirimizleAma işte o gün,okulun o son günü gelmiştiİçimizde karne heycanı vardıAma kötü bir şey oldu hocamız bir dahaki sene farklı liselere gideceğimizi hatırlatmıştı Biran o içimizdeki o karne heycanı gitmiş içimizi hüzün kaplamıştı ayrılık hüznüBirmirimize bakıyorduk belki bir daha görüşemeyecek bir daha dertlerimizi anılarımızı birbirimizle paylaşamayacaktıkBelki yeni arkadaşlıklar kuracaktık, ama hiç kimse hiç kimse onların yerini dolduramazdıÇünkü biz bir aileydikAilenin yerini başkaları doldura bilirmiydi Belki bazılarımız görüşecektik ama birlikte olamayacak,birlikte zorluklara göğüs geremeyecektikAma yinede hayatta bu kadar iyi arkadaş, bu kadar yakın arkadaşlık kurabilmiş olmamız herşeyden daha önemliydi bizim için Ayrılacak olsakta biz hep dost kalacaktık