Cevap : Günün Hikayesi

Giderek kötüleşen ve yozlaşan, şu ölümlü dünyada her geçen gün daha da az bulunan bir şey olan gerçek dostluğu sunuyorsun etrafına… bu dostluğu görenler,kabul edenler bunun farkında Görüpte çekemeyenler ya da yüzündeki gülümsemeyi ve içtenliği kendi beyinlerine yerleştirilen ve sorgulamadan kabul etikleri ahlak norm’larına uyduramayan dar kafalarda bir kenara çekilip somurtkan yüzleriyle seyrederler Ya da fırsat bulurlarsa zarar vermeye çalışırlar
Önce yazar,sonra senaryo,oyun figuranlar perdeler ve kapanışbu böyle sürer giderkimi zavallıyı oynar,kimi güçlüyü,kimi alçağı oynar,kimi haini,kimi seveni,kimi sevileni,kimi de dostuAma bizim oyunumuz bitmiyor:figüranlar ölmüyor Azrail’i görmeden…
sadece ve sadece sahne değişiyor Hayata baktığımız,nefes aldığımız,var oluşumuzu sürdürdüğümüz mekanlar değişsede biz hep birlikteyiz aramızda kilometreler olsa da olmasa da… bizi birbirimize bağlayan anlamak,algılayabilmek ve en önemlisi de hissetmekti…
ölüme bir adım kala,ölümle burun buruna
hayatta kafasını allak bullak eden o kadar çok şey vardı ki,hep düşünür,soruların cevaplarını arar ama bir türlü işin içinden çıkamazdıneyin doğru neyin yanlış olduğunu bile bilmiyordubilinci yerinde değildineydi onu bu kısa sürede yıkıma sürükleyen,neydi içinden atamadığı,neydi kaybettiklerikimse bilmezdi bu soruların cevabınıkonuşmayı pek sevmez,hep kendinde yaşardı yaşananlarıama bilirdim tek bir gerçek maviyi çok severdimavi olmalıydı herşeyi,mavi gördümü içi gider,mavilikler içinde ölmek isterdihatta odasının duvarlarını boyamıştı maviye,yatağı,halısı,herşey maviydi,dedim ya maviyi severdi,hemde çok severdicanı sıkkın oldu mu geçer odasına saatlerce çıkmaz,suskunluğuna gömülür ne yaptığı bilinmezdietrafını üzerdi bu durumubirşeyler yapamamak,çaresiz olmakama derdi benim sorunum kendimdemavilikler içinde odasında tek başına ölmeliyditek yaşamalıydı bu acıyıo gün geldiişte herkesi aradı,normal bir gün gibigüldüler ettilercanı yanıyordu,kafası allak bullaktıondan istenilenleri yerine getirdive tam dedi bitti artık demişken odasında yalnızken,hersey hazırkenbir el uzandı işte tam ölümün kokusunun odaya yayıldığı o andadur dedi,gitmetuttu sahip çıktıbırakmadıdüşersek beraber düşelim,ama beni büyük bir boşlukla yaşamaya mahkum etme dediigidemedi işte maviliklerinde gidemedimaviliklerinde hayat buldu,tuttu ona uzatılan eliilk defa korkmadı,gitmedi belki gitmeye zaten hazır diildidost elıydi onu çekp hayata bağlayaniçi acıdı o gün yaptıkları için,olanlardan ötürüdost öenmliydi onun içinherşeyi gözü kapalı yapabilecek kadardostu kurtardı onu,soğuk bedenine can verdi,hayat olduo her şeyden vazgeçmişken