İsmail Safa (şair)

İsmail Safa (şair)


İSMAİL SAFA, türk şair (Mekke 1867 -Sivas 1901) Hicaz mektupçusu ve şair Mehmet Behçet Efendi'nin oğlu; yazar Peyami Safa'nın babası Çocukluğu Mekke'de geçti, istanbul Darüşşafaka lisesi' ni bitirdi (1886) Evkaf ve Telgraf nezare-ti'nde memurluk yaptı Mülkiye mektebi' ne edebiyat öğretmeni olarak atandı (1890) Mirsad dergisine başyazılar yazdı (1891) Abdülhamit II tarafından, evinde gizli toplantılar düzenlediği gerekçesiyle Sivas'a sürüldü (1900); sürgünde öldü Edebiyata, Muallim Naci etkisinde şiirler yazarak başladı; "Safa" imzalı şiirleri Tercüman-ı hakikat'le yayımlandı (1884 -1885) 1896'da kurulan Servetifünun topluluğunun önde gelen temsilcilerinden oldu Dil ve biçim bakımından divan edebiyatı geleneklerine bağlı kaldı; düşünce ve öz açısından yenilikçilere yakın oldu Yalın türkçeyi, doğallığını bozmadan aruza uyguladı

Şiirlerinde aşk, doğa, ölüm temalarını işledi Mersiye, kitabe, tarih düşürmede ustalık gösterdi Yapıtlarında kendi yaşamından izler görülür Kolay ve verimli yazdığı için edebiyat çevrelerinde ilgi uyandırdı Muallim Naci, onu "Şair-i mâderzad" (anadan doğma şair) olarak niteledi Şiirleri, Sünuhat (1890), Huz mâ safâ (1891), Mensiyat (1892-1896), Hissiyat (1912) vb kitaplarda toplandı Kuşağının düşkün olduğu manzum hikâye niteliğindeki şiirlerin İlk örneklerini verenlerdendi Bir Trabzon gezisinin notlarını Meviid-i pederi ziyaret (1894) adlı kitabında manzum olarak anlattı Fransız yazarlarının ve Abdülhak Hamit'in etkisinde kalarak, düşkün kadınları konu edindiği Mağdûre-i sevda (1891) adlı manzum hikâyeyi yazdı Eleştirileri ve edebi konulardaki yazıları Mülahazat-ı edebiye (1896) ve Muhakemat-ı edebiye (1913) kitapların-dadır

__________________