Cevap : Aşk Acısı Çeken Birine Aşık Olduysanız

**Gözyaşı** · 09-13-2009

Kalbimdeki boşluk……

--------------------------------------------------------------------------------

Elinden tutuyordu, öpüyordu sarılıyordu

Mutluydu

Sevinci gözlerinden okunuyordu

Aradığı aşkı bulmuştu

Hayata tam küsecek iken tekrar hayata dönmüştü onunla

Herşey yeniden başlamıştı

Aralarındaki mesafe hiç ama hiç dert değildi

Sevdiği uzaktaydı, okuyordu, öğrenciydi

İşleri ara ara bir kenara bırakıp yanına gidiyordu

Seviyordu

Onunla iken hayat bir başka duruyordu

Sevdiğini mutlu etmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu

Mutluluğun kelime anlamı onun için anlamlandırılamaz bir olaydı

Sadece ikisi vardı

Zaman hızla geçiyordu

Aradığını bulmuşa benziyordu

Mutlu sona onunla ermeyi düşünüyordu

Sevdiğinin ellerinin tuttuğunda,gözlerinin içine baktığında yüreği kıpır kıpır oluyordu

Birbirlerine yüzlerce,binlerce sevdiklerini telaffuz ediyorlardı

Masallarda bile böyle bir aşk olamazdı

Sevdiğinden ayrılıpta yaşadığı şehre geri dönmek onu çok fena derecede üzüyordu

Beraberlerken ilerisi için güzel hayaller kuruyorlar,hayal kurdukça birbirlerine daha da bağlanıyorlardı

Genç adam hayatını vermeye hazırdı onun için

Saçlarını okşuyor ona sürekli güzel sözler söylüyordu

Genç otobüse binmişti, yaşadığı şehre geri dönecekti bir daha ki gelişi için söz vererek ,sevdiği kız camdan ona el sallıyordu gülümseyerek,otobüs hareket etmeye başlamıştı genç telefonun kapatacak iken bir mesaj gelmişti

Mesaj aşığı olduğu kızdan geliyordu ona ”Sana aşığım çok seviyorum biricik aşkım benim kendine çok iyi bak” diyordu

Mutluluktan havalara uçacak gibi olmuştu,yerinde duramıyordu

Sağ parmağında yüzüğünü taşımaktaydı

imkansızları aşıyordu

O yanında olmasa bile onun hayaliyle yaşıyordu her an

Belkide aşk nedir diye soranlara bu ilişkiyi göstermek yeterdi

Gözlerinin içine bakınca mutluluğu görüyordu

Canından bir parçaydı

Bulutların üzerinde yürüyormuş gibiydi

üzerindeydi

Onun adını söylerken kalbi küt küt atıyordu heyecandan

Kırmızı güller bile saçının arasında güzelliklerini kayıp ediyorlardı

Belkide hayatın cilvesi midir yoksa mutluluk uzun sürmez mi denir adını ne koyarsanız koyun

Bir süre sonra bişiler olmuştu

Kız bahaneler üretiyordu

Eski ışık yoktu içinde o aşığı olduğu erkeğini sanki unutmak ister gibiydi

Ailesini öne sürüyordu

Zorluklar çıkarıyordu

Genç adam saatlerce düşünüyor nasıl böyle bir şey yaşadığına inanamıyordu

Telefonda o eski istekli sevgilisi değilde soluk bir ses ,sönmüş bir parıltı vardı

Hani derler ya gözden uzak olan gönülden de uzak olurmuş diye

Öyle bir şey olmuştu sanki

Genç kız telefonlara cevap vermiyordu,açtığı telefonlar ise ya genç adamın ağlaması ile sona eriyor yada çekişmeli bir kavgayla bitiyordu

Saatlerce sahilde tek başına yürüyor,eve geç saatlerde geliyordu kendinden geçmiş bir hali vardı

Her şey bir anda darmadağın olmuştu

Söyleyecek tek kelimesi yoktu ama parmağında hala yüzüğü vardı

Bir umut diyordu kendini avutmaya çalışıyordu

Olacak dedi,olmalı dedi

Bir ses geldi “iyimisin?”Birkaç saniye sonra biraz daha sert bir tonla “iyimisin?”Bir ölü gibiydi, gözleri öylece boşluğa bakıyordu

O her zaman mutlulukla ayrıldığı otogarın bantında bu sefer yıkıntıların en ağırıyla,en yıkıcılığıyla en bilinmezliğiyle oturuyordu

Boğazı düğümlenmişti

Hiç bir şey diyemiyordu kafasını salladı

Çok derin ve buğulu bir sesle “değilim” dedi

Kız omzuna başını koydu,sarıldı

”üzülme”dedi

Sen çok iyi birisin ne olur üzülme bana değmez daha iyilerine layıksın dedi

Kız hem konuşuyor hemde ağlıyordu

Susup sadece sarılıyordu

Ellerini gencin eline uzattı

Hafifçe parmağındaki yüzüğü çıkarttı

O işe hiçbir reaksiyon göstermiyordu

Resmen yaşayan bir ölüydü

Sonra kız iki yüzüğüde avucunun içine aldı

Bir zamanlar deliler gibi sevdiği çocuğun avucunu açtı ve yüzükleri avucunun içine yerleştirdi kapattı ve eline sımsıkı sarıldı gözlerini kapattı yaşlar akıyordu

Gencin elleri öyle bir soğuktu ki havanın soğukluğu onun yanında bahar esintisi kalırdı

Gözleri kan çanağı gibiydi

Boğazı düğüm düğüm olmuştu

Sesi titriyordu

Bir vakit sevinç içinde bakan o gözleri şimdi taşmak üzere olan bir baraj gibiydi

Kendini sıktığı her halinden belliydi

Yavaşça hareket edip çantasından ona ait ne varsa vermeye başladı

Fotoğrafını , kolyesini onu hatırlatacak her şeyi…Kız onları aldıkça paramparça oluyordu ama öylece bakıyordu

Kız saate bakıp vakit geliyor dedi daha fazla dayanamayarak

Ayağa kalktılar daha fazla takati kalmamıştı genç adamın

Sarıldı sımsıkı kokusunu içine çekti dakikalarca…
Sonra genç adam kız’ın yüzüne baktı,yalvarırcasına ”bitmesin ne olur bitmesin ,ayrılmasak?”
Kızın gözlerinden yaşlar akıyordu cevap veremedi

Sonra ufak bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra, iç çeke çeke çaresiz ağlamaya başladı

Ağlaması dur durak bilmiyordu

Boğazları şişmişti

Kız ona ne olur yapma kötü olacaksın dedi

Üzme bu kadar kendini yazık dedi ve yine öylece suratına baktı

Bu ayrılık onu öyle bir derinden vurmuştu ki anlatılamazdı

“Sen benim bahçemdeki tek çiçektin onuda kopardın” dedi titrek sesiyle

Ağlamaktan gözleri kurumuştu

Hiç bir şey diyemiyordu sadece gözlerine bakıyordu

Kısık sesle beni öldürdün dedi

Bir kaç kez daha tekrarladı ve valizi alıp hıçkırıklar içinde koşmaya başladı

Kız olduğu yerde çöktü arkasından hiçbir şey diyemiyordu

Söylemek istiyordu ama söyleyemiyordu

Kısık bir sesle “Ne yaptım ben?”dedi

Gencin gözlerinde sönmüş bir ateş vardı koştukça küllerini dağıtıyordu her yana,ağlıyordu…

Artık hayat en sıkı tarafını gösteriyordu ona

Her şey daha da zor olacaktı onun için

Gözü hiçbir şey görmüyordu işleri kötü gitmeye başladı,ruhsal durumu bozuldu,kendini kaybetti ve yavaş yavaş her şeyini kaybetmeye başladı …

Yağmur yağıyordu

Yağmur damlacıkları bulutların arasından süzülüp bahçedeki yapraklara kendilerini oldukları gibi bırakıyorlardı

Şimdi onları izliyorum demir parmaklıklar arasından

Bir güvercin iniyor yere ufak bir parça ekmeği gagasıyla kopartıp yemeye başlıyor

Ellerim birbirine bağlı o yüzden demir parmaklıkları bile tutamıyor,ellerimi uzatıp yağmur damlalarını hissedemiyorum

Bu ufak,ıssız karanlık odada tek başıma bekliyorum arada yemek getiriyorlar ellerimi çözüyorlar,yemek yerken başımda biri bekliyor

Yemek bittikten sonra o tadını hiç sevmediğim ilaçlardan veriyorlar ve yine ellerimi bağlıyorlar

En son sinir krizinden anneme vurmuşum ortalığı dağıtmışım,sonra bayılmışım

Gözümü açtığımda beyaz önlüklü bir takım birilerinin koşturduğunu gördüm

Sonra,sonrası buradayım işte yalnızlığımı paylaşıyorum kendimle

Geçen gün annemle babam geldiler

Benim camın bahçeye bakan yerinin karşısına,bahçeden bana annem el sallıyordu ama ben öylece,bomboş ona bakıyordum hiç tanıyamıyormuşçasına

Sonra annem ağlamaya başladı babam onun koluna girip götürdü

Cevabını veremeyeceğim sorular soruyordum kendime

Çoğu gece ağlıyordum,kendime kızıyordum

Şimdi kim bilir nerdesin?kiminlesin?ne yapıyorsun?Bir haber…
Oysa ki tek istediğim tek aradığım sevgiydi

Ama bulamadım, bulamamak bir yana yanında da bir çok şey kaybettim

Ama ne öğrendim biliyormusun; sevgi yokmuş,kalp kırığı varmış,gerçek yokmuş hep yalanmış …

“Ne seni unutturacak kadar zaman geçecek ne de geçen zaman seni unutturmaya yetecek bırakıp gitsende unuturum sanma,zaman alışmayı öğretir unutmayı asla”

Sevipte karşılığını bulamayanlara…

09-13-2009	#72
Gözyaşı	Cevap : Aşk Acısı Çeken Birine Aşık Olduysanız Kalbimdeki boşluk…… -------------------------------------------------------------------------------- Elinden tutuyordu, öpüyordu sarılıyorduMutluyduSevinci gözlerinden okunuyorduAradığı aşkı bulmuştuHayata tam küsecek iken tekrar hayata dönmüştü onunlaHerşey yeniden başlamıştı Aralarındaki mesafe hiç ama hiç dert değildi Sevdiği uzaktaydı, okuyordu, öğrenciydiİşleri ara ara bir kenara bırakıp yanına gidiyorduSeviyorduOnunla iken hayat bir başka duruyorduSevdiğini mutlu etmek için elinden gelen her şeyi yapıyorduMutluluğun kelime anlamı onun için anlamlandırılamaz bir olaydıSadece ikisi vardı Zaman hızla geçiyordu Aradığını bulmuşa benziyorduMutlu sona onunla ermeyi düşünüyorduSevdiğinin ellerinin tuttuğunda,gözlerinin içine baktığında yüreği kıpır kıpır oluyorduBirbirlerine yüzlerce,binlerce sevdiklerini telaffuz ediyorlardıMasallarda bile böyle bir aşk olamazdıSevdiğinden ayrılıpta yaşadığı şehre geri dönmek onu çok fena derecede üzüyorduBeraberlerken ilerisi için güzel hayaller kuruyorlar,hayal kurdukça birbirlerine daha da bağlanıyorlardıGenç adam hayatını vermeye hazırdı onun içinSaçlarını okşuyor ona sürekli güzel sözler söylüyorduGenç otobüse binmişti, yaşadığı şehre geri dönecekti bir daha ki gelişi için söz vererek ,sevdiği kız camdan ona el sallıyordu gülümseyerek,otobüs hareket etmeye başlamıştı genç telefonun kapatacak iken bir mesaj gelmiştiMesaj aşığı olduğu kızdan geliyordu ona ”Sana aşığım çok seviyorum biricik aşkım benim kendine çok iyi bak” diyorduMutluluktan havalara uçacak gibi olmuştu,yerinde duramıyordu Sağ parmağında yüzüğünü taşımaktaydıimkansızları aşıyorduO yanında olmasa bile onun hayaliyle yaşıyordu her anBelkide aşk nedir diye soranlara bu ilişkiyi göstermek yeterdiGözlerinin içine bakınca mutluluğu görüyorduCanından bir parçaydıBulutların üzerinde yürüyormuş gibiydiüzerindeydiOnun adını söylerken kalbi küt küt atıyordu heyecandanKırmızı güller bile saçının arasında güzelliklerini kayıp ediyorlardı Belkide hayatın cilvesi midir yoksa mutluluk uzun sürmez mi denir adını ne koyarsanız koyunBir süre sonra bişiler olmuştuKız bahaneler üretiyordu Eski ışık yoktu içinde o aşığı olduğu erkeğini sanki unutmak ister gibiydiAilesini öne sürüyordu Zorluklar çıkarıyorduGenç adam saatlerce düşünüyor nasıl böyle bir şey yaşadığına inanamıyorduTelefonda o eski istekli sevgilisi değilde soluk bir ses ,sönmüş bir parıltı vardıHani derler ya gözden uzak olan gönülden de uzak olurmuş diyeÖyle bir şey olmuştu sankiGenç kız telefonlara cevap vermiyordu,açtığı telefonlar ise ya genç adamın ağlaması ile sona eriyor yada çekişmeli bir kavgayla bitiyorduSaatlerce sahilde tek başına yürüyor,eve geç saatlerde geliyordu kendinden geçmiş bir hali vardı Her şey bir anda darmadağın olmuştuSöyleyecek tek kelimesi yoktu ama parmağında hala yüzüğü vardıBir umut diyordu kendini avutmaya çalışıyorduOlacak dedi,olmalı dedi Bir ses geldi “iyimisin?”Birkaç saniye sonra biraz daha sert bir tonla “iyimisin?”Bir ölü gibiydi, gözleri öylece boşluğa bakıyorduO her zaman mutlulukla ayrıldığı otogarın bantında bu sefer yıkıntıların en ağırıyla,en yıkıcılığıyla en bilinmezliğiyle oturuyorduBoğazı düğümlenmiştiHiç bir şey diyemiyordu kafasını salladı Çok derin ve buğulu bir sesle “değilim” dedi Kız omzuna başını koydu,sarıldı”üzülme”dediSen çok iyi birisin ne olur üzülme bana değmez daha iyilerine layıksın dedi Kız hem konuşuyor hemde ağlıyorduSusup sadece sarılıyorduEllerini gencin eline uzattıHafifçe parmağındaki yüzüğü çıkarttı O işe hiçbir reaksiyon göstermiyorduResmen yaşayan bir ölüydüSonra kız iki yüzüğüde avucunun içine aldıBir zamanlar deliler gibi sevdiği çocuğun avucunu açtı ve yüzükleri avucunun içine yerleştirdi kapattı ve eline sımsıkı sarıldı gözlerini kapattı yaşlar akıyorduGencin elleri öyle bir soğuktu ki havanın soğukluğu onun yanında bahar esintisi kalırdıGözleri kan çanağı gibiydiBoğazı düğüm düğüm olmuştuSesi titriyorduBir vakit sevinç içinde bakan o gözleri şimdi taşmak üzere olan bir baraj gibiydi Kendini sıktığı her halinden belliydi Yavaşça hareket edip çantasından ona ait ne varsa vermeye başladıFotoğrafını , kolyesini onu hatırlatacak her şeyi…Kız onları aldıkça paramparça oluyordu ama öylece bakıyorduKız saate bakıp vakit geliyor dedi daha fazla dayanamayarakAyağa kalktılar daha fazla takati kalmamıştı genç adamınSarıldı sımsıkı kokusunu içine çekti dakikalarca… Sonra genç adam kız’ın yüzüne baktı,yalvarırcasına ”bitmesin ne olur bitmesin ,ayrılmasak?” Kızın gözlerinden yaşlar akıyordu cevap veremediSonra ufak bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra, iç çeke çeke çaresiz ağlamaya başladıAğlaması dur durak bilmiyorduBoğazları şişmişti Kız ona ne olur yapma kötü olacaksın dedi Üzme bu kadar kendini yazık dedi ve yine öylece suratına baktıBu ayrılık onu öyle bir derinden vurmuştu ki anlatılamazdı “Sen benim bahçemdeki tek çiçektin onuda kopardın” dedi titrek sesiyle Ağlamaktan gözleri kurumuştu Hiç bir şey diyemiyordu sadece gözlerine bakıyordu Kısık sesle beni öldürdün dedi Bir kaç kez daha tekrarladı ve valizi alıp hıçkırıklar içinde koşmaya başladıKız olduğu yerde çöktü arkasından hiçbir şey diyemiyordu Söylemek istiyordu ama söyleyemiyorduKısık bir sesle “Ne yaptım ben?”dediGencin gözlerinde sönmüş bir ateş vardı koştukça küllerini dağıtıyordu her yana,ağlıyordu… Artık hayat en sıkı tarafını gösteriyordu onaHer şey daha da zor olacaktı onun içinGözü hiçbir şey görmüyordu işleri kötü gitmeye başladı,ruhsal durumu bozuldu,kendini kaybetti ve yavaş yavaş her şeyini kaybetmeye başladı … Yağmur yağıyorduYağmur damlacıkları bulutların arasından süzülüp bahçedeki yapraklara kendilerini oldukları gibi bırakıyorlardıŞimdi onları izliyorum demir parmaklıklar arasındanBir güvercin iniyor yere ufak bir parça ekmeği gagasıyla kopartıp yemeye başlıyorEllerim birbirine bağlı o yüzden demir parmaklıkları bile tutamıyor,ellerimi uzatıp yağmur damlalarını hissedemiyorumBu ufak,ıssız karanlık odada tek başıma bekliyorum arada yemek getiriyorlar ellerimi çözüyorlar,yemek yerken başımda biri bekliyorYemek bittikten sonra o tadını hiç sevmediğim ilaçlardan veriyorlar ve yine ellerimi bağlıyorlarEn son sinir krizinden anneme vurmuşum ortalığı dağıtmışım,sonra bayılmışımGözümü açtığımda beyaz önlüklü bir takım birilerinin koşturduğunu gördümSonra,sonrası buradayım işte yalnızlığımı paylaşıyorum kendimleGeçen gün annemle babam geldilerBenim camın bahçeye bakan yerinin karşısına,bahçeden bana annem el sallıyordu ama ben öylece,bomboş ona bakıyordum hiç tanıyamıyormuşçasınaSonra annem ağlamaya başladı babam onun koluna girip götürdü Cevabını veremeyeceğim sorular soruyordum kendimeÇoğu gece ağlıyordum,kendime kızıyordumŞimdi kim bilir nerdesin?kiminlesin?ne yapıyorsun?Bir haber… Oysa ki tek istediğim tek aradığım sevgiydiAma bulamadım, bulamamak bir yana yanında da bir çok şey kaybettimAma ne öğrendim biliyormusun; sevgi yokmuş,kalp kırığı varmış,gerçek yokmuş hep yalanmış … “Ne seni unutturacak kadar zaman geçecek ne de geçen zaman seni unutturmaya yetecek bırakıp gitsende unuturum sanma,zaman alışmayı öğretir unutmayı asla” Sevipte karşılığını bulamayanlara… __________________