Çocukluğuna yenildim ben senin …
Misketlerini alıp kaçan çocuk olmayı ne çok sevdin sen
Yarısında bozmayı bildiğin bütün oyunları …
Ne çok kızdın kendine ;
Gün batımlarında
Güneşi tutamayan ellerine en çok …
Yasını tutacağım bir ayrılık
bile yok ellerimde …
Kuyuya attığım hiçbir taş
sana isabet etmiyor biliyorum
Yastık basarak bütün yaşanmışlıklara
gecelerini hep benden uzaklara yatırıyorsun …
Kulaklarından silinmiyor yine de sözleri
aksak bir şairin …
Kim bilir
İstanbul daha kaç kez geçecek
ben kaç kez çizeceğim altını İstanbul’un …
Aşkın beklenti halidir umut ;
öldüremezsin onu…
Ki umudu öldürmek aşka intihardır yüreği
bilmez misin !…
Pişman olacağın zamanların için
sana
bağışlanmış keşkeler bırakıyorum şimdiden
Kızılırmak’ın bulanık kızıllığına bulaşan
öfkemi
Marmara’nın hüzün baz mavisine döküyorum
avuçlarımdan…
Kalemim kadar sevsem de seni
Yüreğimin dar geldiği bir sevdam olmadın hiç …
Bilmiyorsun ki
İstanbul’a yol yaptığım avuçlarından
geçecek olan bütün gemilerin yüreksizliğine
delik açacak şimdi kalemim !
Ki batmış bir geminin su yüzünde kalan
Tek parçasıdır kalemim … Şimdi öyle bir sahne seç ki kendine
İçinde yaşattığın cesedimi gömdüğün
kentine
korkaklık düşürmesin
eksik bakışların … Giden ve kalanıyız işte
gölgesine tutunamayan bir aşkın…
Kalem kağıdına küs ;
Kağıt kalemine düş…
Benden uzaklara düş şimdi bakışlarını
ki
Kan tadı almayayım dudaklarına
Düşürdüğün yaştan…