Bitmeyen yangınlardan
Artakalanları
Toplamakla geçiyordu
Zaman acıtmadan
İncitmeden işliyordu içine
Her saniyede
Bitmeyecek
Yeni bir motifin ilk noktasını
Unutmaya fırsat
Bırakmayacak kadar
Ağır ağır
Boğazına her
Ağırlık çöktüğünde
Yutkunamazken
Tamam diyordu
Ben suçluyum
Sıkmayın ne olur
Ağlamayacağım bir daha
Evet suçluydu
Yapmadığı her şey için
Tercih ettiği
Hayatlar birer birer
Kayarken
Ya da umut gibi
Avucundan uçarken
Suçluydu elbette
Sevgiyi fazla fazla verirken
Olsun du ama
Bazen gizliden
Ağlasa da her şeye rağmen
İyiyim
Diyebiliyordu
Şu küller de olmasa
Acaba bu yavaş işleyen zaman
Başka türlü de yaşanır mıydı
Bilemiyordu