Ben Aşkın Kalbini Kırdım
 

bir kayboluşun esiriydi gururum
meçhul gidişlerim vardı
ve sürgünlerim yüreğinde
uzun bir menfezin yorgunluğu üzerimde
soluk soluğa koşturdum...

hep dar zamanlarda sevdim ben
ve hep bir başımaydı gidişlerim
alındım...
incindi ruhum
ve ne yazık ki ben
aşkın kalbini kırdım...

şimdi ben
nasıl utanayım yeniden
hüznümün azizliğinde aldanışım
küstüm...
ve kaçtım kendimden
hep çocuk yanımı kullanıp belki
ben aşkın kalbini kırdım
istemeden...

ne varsa sustuğum sana dair
hep güzelliğin aksiydi
kimileri mutluydu hayatta belki
ama ben hüzünlü bir şair