Bıleklerımde Bayat Bır İntıhar
 

Geliyormuşum;

pencerelerde yaz

ve bileklerimde bayat bir intihar


Oysa ölünecek bir şey yokmuş,

gidince sen,

yaşanacak bir şey olmadığı kadar


Yanıyormuşum;

vardığım yere bırakıp kendimi.

Atlasında yeryüzünün

çılgın

ve çirkin

ve hüzünle oyalanan.

Yüreğimde kül tadı nice yangından kalan...


Ölüyormuşum;

senin saçların uzuyormuş üstelik.

Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.

Bedenin tecritmiş geçliğinden,

ikisi de yalnızmış,

geceler öpüyormuş memelerinden...


Bense geçliğimi pazarlıksız

ve hızla geçtiğimden;

bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa

kestiğimden,

*** kalmış aşklarla avutup kendimi,

bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri,

gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,

neşter ve gül’müş hayat.

Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum...


Yılmaz Odabaşı